Ons bereikt het bericht dat vandaag, 10 mei 2021, de neerlandicus Peter Flaton op 74jarige leeftijd is overleden. Flaton was een groot liefhebber en kenner van literatuur, de Nederlandstalige in het bijzonder. Als leraar was hij gedreven om jonge mensen in te wijden in de zeggingskracht van de ‘schone letteren’. Ook als docent aan HOVO Limburg heeft hij enthousiast ouderen (opnieuw) kennis laten maken met onze culturele erfenis. Zijn ziekte maakte het de laatste twee jaren onmogelijk om nog fysiek les te geven. In de periode mei – november 2020 verschenen 26 bijdragen van zijn hand op Neerlandistiek.
Dat is een treurig bericht. Ik heb Peter Flaton nooit ontmoet, maar was onder de indruk van zijn doorwrochte, indringende en altijd goed geïnformeerde bijdragen aan neerlandistiek.nl, die een groot engagement verrieden voor ons mooie vakgebied.
Ik heb genoten van de artikelen van de heer Flaton op deze site. Daarnaast heb ik met hem hier op deze site zeer prettig gepraat over literatuur en literatuurtheorie. Een goede en geleerde gesprekspartner. Ik zal hem missen. Ik wens zijn nabestaanden veel sterkte. Peter was een fijn en belezen mens.
Treurig nieuws. Peter Flaton was student-assistent van Redbad Fokkema toen ik hem leerde kennen. Redbad en ik verzorgden samen de colleges Versanalyse voor eerstejaars in Utrecht.In dat verband verraste Peter ons met een geheel eigen en nieuwe interpretatie van Bloems Dapperstraat.Bescheiden en intelligent.
Een van de mooiste artikelen van W.P. Gerritsen (‘Poliites, Pirrus en Pentiseleye. Over compositietechniek in Maerlants Historie van Troyen’) uit 1975 bedankt in de eerste voetnoot de student Peter Flaton voor diens “voortreffelijke werkstuk” , dat essentieel aan dit artikel heeft bijgedragen. Kennelijk zat het er bij Peter Flaton al vroeg in: kwaliteit, en met name veel gevoel voor doorwerking van de Klassieken. In incidentele mailcontacten heb ik daar tot recent van mogen meebeleven, en zijn bijdragen aan Neerlandistiek hadden altijd kaliber.
Een verdrietig bericht. Hij behoorde tot de elite van het lerarenkorps. Een surplus aan kwaliteit.
Een zeer treurig bericht. Ik ken dhr. Flaton als mijn docent Nederlands, waar ik op het Lyceum te Maastricht maar liefst 5 jaar les van heb gehad. Hoewel Nederlands niet inhoudelijk mijn favoriete vak was, beheerste dhr. Flaton de kunst om van iedere les toch een boeiende ervaring te maken. Ik heb dat daarvoor en ook daarna nooit meer met een docent of hoogleraar meegemaakt.
Hij heeft deze gedrevenheid en kwaliteit van kennisoverdracht ook zeker na zijn vertrek uit het regulier onderwijs voortgezet. Hij zal gemist worden, maar zeker ook in diepe en dierbare herinnering blijven van zovelen die hem kenden en die hij onderwezen heeft.
Rust in vrede en alle sterkte voor zijn naasten.
Dhr. Flaton was mijn leraar Nederlands in het eindexamenjaar (1989-1990) van het Henric van Veldeke College in Maastricht. Voor leerlingen was het geen makkelijk te benaderen man, en mijn schuchterheid als 17-jarige zal niet hebben geholpen.
Door zijn inspirerende manier van lesgeven heeft hij mij echter het laatste zetje gegeven om neerlandistiek te gaan studeren en enthousiast gemaakt over vele schrijvers en dichters, oud en nieuw. Door zijn toedoen waagde ik het om Gorters Mei op de leeslijst te zetten.
Ontevreden met de standaard leerboeken voor letterkunde stelde Flaton voor de lessen een uitgebreide set stencils samen, waarin hij het verband legde met de andere omliggende literaturen. De meeste Franse (!) gedichten hebben we niet bij Frans maar in zijn les gelezen, b.v. vanwege het thema “spleen” in de Romantiek. De Beweging van Tachtig was destijds een van zijn stokpaardjes.
Door dhr. Flaton keken we op zondag allemaal Keek op de Week van Van Kooten en De Bie, waren we überhaupt ons ervan bewust dat er een omroep als de VPRO bestond, met kwaliteitsprogramma’s, of een krant als de NRC, met toen nog een heel uitgebreide en goede boekenbijlage. Flaton organiseerde op school ook de filmavonden, waar niet heel obscure films maar ook niet de standaard Hollywood blockbusters werden getoond. Over politieke zaken kon hij smalend en vilein uit de hoek komen, tot groot vermaak van zijn leerlingen.
De afgelopen jaren liepen we elkaar een enkele keer tegen het lijf bij boekhandel De Tribune, of zag ik hem in de verte lopen. De laatste maanden heb ik hem niet meer gezien, terwijl ik in januari nota bene zowat op ca. 250 meter afstand was komen wonen, maar ik bleek nog steeds te schuchter om contact te leggen van mijn kant – wat had ik graag nog over boeken en schrijvers gesproken met hem. Nu hij niet meer onder ons is, kan ik daarover alleen maar spijt hebben.
Gelukkig had ik Flaton “teruggevonden”, en wel op de website van Neerlandistiek, en heb ik gedurende de coronatijd vele uren genoten van zijn doorwrochte analyses, en ook van de discussies naar aanleiding daarvan, waarbij ook hij de polemiek vaak niet schuwde en met eindeloos geduld inging op de argumenten van de respondent, hoe redelijk of onredelijk die ook was. Die scherpte had hij in al die jaren niet verloren.
Rust in vrede, meneer Flaton, dank voor dat zetje destijds.
Sterkte voor de nabestaanden.