In Émile Verhaerens Hallucinerend platteland is alles grauw en treurig, zelfs de kermis. Het volk blijft weg, het orgel gorgelt, knarst en krijst en brengt alleen enkele zotten aan het dansen, een kwakzalver bedriegt het schaarse publiek, en de jongeren zijn te arm om zich te verloven. Ik lees ‘La kermesse’ in de vertaling van Stefaan van den Bremt. De ets ‘De kermis bij de molen’ (1889) is van de hand van James Ensor.