Het abel spel van Lanseloet van Denemerken dateert naar alle waarschijnlijkheid van het einde van de veertiende eeuw. Het is een MeToo-stuk avant la lettre. Prins Lanseloet is hopeloos verliefd op het kamermeisje Sanderijn, tot groot ongenoegen van zijn moeder die zo’n relatie beneden hun stand niet ziet zitten. Ook Sanderijn zelf beseft maar al te goed dat van een ernstige relatie tussen haar en een prins geen sprake kan zijn, en gaat niet op zijn avances in. Om een eind aan die verliefdheid te maken suggereert zijn moeder dat hij haar met een list voor één nacht in zijn bed lokt, om haar daarna op ruwe manier van zich af te stoten. Lanceloet stemt met haar voorstel in en zo geschiedt. De monoloog van Sanderijn die ik hier voorlees volgt onmidddellijk nadat zij totaal ontdaan uit zijn kamer is weggevlucht.