Op woensdag 1 juni 2011 vond in De Rode Hoed een herdenkingsbijeenkomst plaats voor Dr. J. (Hans) P.M. Groot (*20 september 1949) die op 27 mei 2011 te Amsterdam overleed. Zijn collega Dr. Kees Groeneboer hield daar onderstaande toespraak.

Lieve familie en vrienden van Hans,

Op 6 april van dit jaar nam Hans afscheid van het Erasmus Taalcentrum in Jakarta, na precies 25 jaar. De eerste 10 jaar werkte hij er als taalcoördinator in dienst van het Ministerie van Onderwijs en de laatste 15 jaar in dienst van de Nederlandse Taalunie in Den Haag. Ik heb hem al die jaren gekend – de eerste tien jaar op enige afstand – Hans werkte bij het Taalcentrum en ikzelf bij de universiteit –, maar de laatste 15 jaar heb ik nauw en in goede harmonie met hem samengewerkt bij het Erasmus Taalcentrum. Een meer betrokken en loyaler collega dan Hans kan men zich niet indenken en hij laat dan ook een grote leegte achter.



Zijn inzet voor alles wat met het Nederlands in Indonesië te maken heeft was al die jaren uiterst voortvarend, enthousiast, motiverend en stimulerend. Hij stond voor alle mensen met wie hij werkte en aan wie hij leiding gaf: aan de kantoormedewerkers van het Taalcentrum en natuurlijk aan alle docenten, niet alleen die in Jakarta, maar ook de tientallen docenten in andere plaatsen in Indonesië waarmee hij nauwe banden had, docenten in Bandung, Semarang, Yogyakarta, Surabaya, Medan en Makassar, om maar een paar plaatsen te noemen. In Jakarta fungeerde hij onvermoeibaar als vraagbaak voor de Nederlandse ambassade en voor het cultureel centrum, het Erasmus Huis, en verder voor iedereen die een beroep op hem deed, en daarbij wil ik graag ook noemen de honderden gasten – voornamelijk gastdocenten – die het Erasmus Taalcentrum in de loop van de jaren hebben bezocht en voor wie Hans ook altijd met raad en daad klaarstond en met wie hij intensief optrok.

Hans was bij het Erasmus Taalcentrum in veel opzichten geworden tot een soort van ‘vaderfiguur’ in zijn vertrouwde en vertrouwelijke omgang met de medewerkers en docenten, en soms ook cursisten. Hij genoot ieders vertrouwen, was altijd behulpzaam en was op iedereen persoonlijk betrokken. Zijn afscheid begin april was dan ook een aangrijpende en emotionele gebeurtenis, waarbij niet alleen afscheid werd genomen maar tegelijkertijd zijn vijfentwintigjarig jubileum bij het Taalcentrum werd gevierd. Met een prachtig muzikaal programma – met klassieke muziek en ook traditionele Indonesische muziek – de twee hobby’s en passies van Hans – werd op ontroerende wijze afscheid van hem genomen. Hans heeft dit afscheid gelukkig nog volledig kunnen meemaken en heeft daarmee op een voor hem bevredigende en aanvaardbare wijze zijn lange periode van werken en wonen in Jakarta kunnen afronden. Duidelijk was natuurlijk wel dat dit afscheid hem uiterst zwaar viel en dat hij liever zijn Jakartaanse bestaan nog jarenlang had voortgezet.

De Indonesische collega’s van Hans hebben hem dit jaar al enkele maanden bij het Erasmus Taalcentrum moeten missen en afscheid te moeten nemen viel voor alle betrokkenen natuurlijk niet mee. Maar zwaarder nog valt uiteraard het afscheid dat wij hier vandaag allemaal met elkaar van Hans nemen. Een afscheid dat toch nog verrassend snel is gekomen. Het is het definitieve afscheid van een alom gewaardeerde vriend en collega, van iemand waarop men altijd een beroep kon doen, die altijd sociaal was, altijd hartelijk was, en die altijd voor iedereen klaarstond. Persoonlijk heb ik dit vorig jaar nog mogen ervaren. Hans – die zelf al enkele jaren met zijn ziekte worstelde – stond mij toen als vriend en collega bij toen ik zelf ernstig ziek was. Hij was er voor me en nam maandenlang ook mijn werklast op zich! Ik ben hem daar erg dankbaar voor.

Namens alle vrienden van het Erasmus Taalcentrum in Jakarta en van de Nederlandse Taalunie te Den Haag wil ik graag Hans’ partner Hidayat en Hans’ naaste familie hier in Nederland alle sterkte toewensen bij het verwerken van het verdriet om het onomkeerbare verlies van hun lieve Hans. We zullen hem allemaal – en dat geldt zeker ook voor mijzelf – bijzonder missen. En we zullen in dankbaarheid voor alles wat hij tot stand heeft gebracht – in zijn werk maar ook in de persoonlijke sfeer – blijvend aan Hans denken. We nemen vandaag afscheid, maar ook blijft Hans met ons allemaal en van ons allemaal.