Over zijn bundel Verzen (1890) schreef Herman Gorter: ‘Ik wilde het helste licht uit de taal slaan’. Zoals in dit gedicht, dat niet toevallig handelt over een zonsopgang: de zon rijst geleidelijk over de bomen, kleurt de wolken wit en de hemel blauw, verjaagt de koude, jaagt de wolken uiteen en heerst over de wereld als een lachende, dartele koningin.