• Epiloog van De verliefde engel, de nieuwe bundel van Bart Koubaa. (En hier nog een leesfragment.)
De dichter spreekt de Verenigde Naties toe, lente
‘Kijk naar de hoge bergen,
met rood bloed van de stille soldaten,
de vrouw die in het tarweveld stierf,
raakte met haar voet de touw van vrijheid.’
– Homaira Nakhat Dastgirzada
Meneer de President, Meneer de Secretaris-Generaal, excellenties, beste aanwezigen,
Ik ben Afghanistan,
ik heb mezelf verlaten
en kijk mijn lot in geruisloze rivieren
en achteruitkijkspiegels recht in de ogen:
ik ben niet perfect.
Van mijn voorhoofd tot mijn kin
trek ik een zwarte lijn
en gooi droog onkruid in een vuur
tot er witte pluimen uit oprijzen
die me beschermen tegen ongeluk.
Een traditie van toen ik
me aan het vormen was
lang voor de profeet Zarathustra
een visioen kreeg aan de oever van de Amu Darja.
Een visioen dat klopte.
Ik ben Afghanistan,
nog steeds niet hersteld van mijn geboorte,
maar het waard om liefgehad te worden,
om vrij te zijn en erbij te horen.
Maar waarbij?
Voor de stam in Kandahar
ben ik een verrader,
voor de stammen in de financiële districten
een mogelijkheid
langs een nieuwe zijderoute.
Overal waar ik passeer weergalmen
dogma’s en geweerschoten vol angst,
overal is de dollar aan het woord,
ook waar je verwacht
dat iets verstandig wordt gezegd
‘Er is geen weg naar geluk,’ zeggen jullie.
‘Geluk is de weg.’
Dan zeg ik: ‘Wijs hem mij.’
Maar zijn er genoeg alternatieven
om naar te wijzen?
Als jullie de dollar het zwijgen opleggen,
kunnen jullie naar de hele wereld wijzen.
‘Zo eenvoudig is het niet,’ zeggen jullie,
terwijl het dat wel is;
er is geen verantwoord raadsel, alleen moed.
‘Heb geduld,’ zeggen jullie,
een goddelijk excuus
om niets te doen
en weg te kijken op momenten
dat jullie mij de hand kunnen reiken.
Ik ben Afghanistan
en hou van de wereld als ik lach;
ik verander voortdurend van gedaante:
onkruid, een meisje, een verliefde engel
met een ziel, de moeite van het redden waard.
Ik dank jullie voor jullie oprechte aandacht.
Bart Koubaa (1968)
De verliefde engel (Querido, 2024)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht in hun mailbox
Frank Wllaert zegt
dé touw?
Raymond Noë zegt
staat er echt … en hier ook: https://humanityhouse.org/blog-homaira-nakhat-dastgirzada/