Dolce far niente

Ik lig in Hollands dierbaar duin,
Zoo zacht in ’t lauwe zand,
En naast mij zit een blozend kind,
Een dochter van het strand.

Een zilvren wolkje speelt en drijft
Aan ’s hemels blauwen boog;
En zoele vrede straalt en daalt
Op aarde van omhoog.

Het zilvren wolkje lacht en lokt,
Als riep het: ‘o ga meê,
Reis met mij naar een beter land,
Ver over zee bij zee!

Zeg, knaap, indien ge eens vleuglen hadt,
Zeg, vloodt gij de aarde niet?
’t Is heerlijk in dees vrije lucht,
In ’t grensloos wolkgebied.’

Maar ik — ik lig in Hollands duin,
Zoo goed in ’t lauwe zand,
En naast mij zit een blozend kind,
Een aardig kind van ’t strand….

Neen, schoon ik, wolkje, met u meê
Mocht vliên naar ’t schoonste land….
‘k Ben nu te lui, ‘k heb nu te lief,
‘k Bleef liggen hier in ’t zand.

P.A. de Génestet. (1829-1861)

---

Abonnees van Laurens Jz Coster krijgen iedere werkdag een gedicht in hun mailbox