Schrijver en dichter Gerard Reve, onbetwist één van de grootste Nederlandse schrijvers van de vorige eeuw, werd in 2018 opgenomen in de Humanistische Canon vanwege zijn pleidooi voor vrijheid van meningsuiting, euthanasie en homoseksualiteit en zijn ‘oorspronkelijke geest’. Tegelijkertijd was hij omstreden door zijn racistische en seksistische uitspraken, maar die werden vaak als ‘ironie’ gezien. Hoe kijken we tegen ‘die oorspronkelijke geest’ aan in deze tijd? Komt Reve nu de samenleving – en de Nederlandse literatuur – sterk veranderd zijn, nog wel weg met die uitspraken van toen?