Zij vervoegt de klei* Scheuren trekt ze in de klei, demonteert haar meisjesjaren onderzoekt gedachtekieren, kneedt woorden, bergt geheimen op, kan er zomaar tussen vallen – diep zijn de sporen die de vader met rechte hand haar jeugd in ploegt, hij wijst haar het eerste groen van wintertarwe, bij God, over de dijk komen alle lijnen samen hij legt haar languit in de … [Lees meer...] overGedicht: Aly Freije – Zij vervoegt de klei

Honderd jaar geleden verscheen Paul van Ostaijens Music Hall. Vergelding Ik ben gelukkig wijl ik mezelf 'n ander mens heb gevonden Die mij tot nog toe als een onbekende was; Hij heeft geleefd ver weg en komt nu ongeschonden Te voren in de Herfst, die voor mij als de schoonste Lente is. Niet lang geleden Was 'n volmaakt septies man te worden, mijn ideaal; Alle … [Lees meer...] overGedicht: Paul van Ostaijen – Vergelding

De nieuwe knecht Zwijgend taxeert de boer den knecht! Armen en beenen lang en pezig; Groothandig; borstkas iets te vleezig; De schouders knoestig; scherp en recht De kop, met, als een vrieslucht fel, Blauwe oogen; neus smal; haren hel; Ooren ver van het hoofd gebogen; En door de lippen, dun en rood, Wordt zoo wild adem ingezogen, Dat ’t bloed hem naar de wangen … [Lees meer...] overGedicht: Willem de Mérode – De nieuwe knecht

  De moeder Ik heb je niet gewild, aan mij heeft 't niet gelegen Dat je gestalte en vorm en 't leven hebt gekregen. Ik heb je weggevloekt en in gedacht Zag 'k jou en mij al drijven in de gracht. Maar toen je losbrak in een roode vloed van pijnen Voelde ik ál haat en bitterheid verdwijnen. Je was zoo klein -- en in een felle dorst Stak je je armpjes uit … [Lees meer...] overGedicht: Freek van Leeuwen – De moeder

Masseurs Hij wrijft ze zachtjes aan, de benen Glijdt iets harder langs glad geschoren schenen Even knijpen hier, even schudden daar Aandacht geven doet wonderen, echt waar Het hoofd zit aan het lichaam vast Voor renners vaak een ondraaglijke last Even schudden hier, even knijpen daar Zo snel ben je met het hoofd niet klaar Wrijven, kneden en masseren Dat is … [Lees meer...] overGedicht: Gerrie Knetemann – Masseurs

Waarde Het bewijs, het tegendeel dat tot leven kwam reisde. Ik was er een mee, een geheel dat ik zelf neerzetten kon. Toen zag ik de groep staan. Die was wat het was: zij die terug wilden naar hoe het was. Ik dacht dat die op zich stond. Het beste dat er was voordat het een en al kern werd. Ooit, ja. Ik was er solitair mee, totdat de regen tegen het raam … [Lees meer...] overGedicht: Michael Tedja – Waarde

'De demon' werd 4 mei 2001 door Gerrit Komrij (toen Dichter des vaderlands) voorgedragen tijdens de herdenkingsbijeenkomst in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. De demon Het is een sport om met gestrekte vinger Te wijzen naar de goeden en de kwaden. Ik houd het liever bij de binnendringer Die in mij zelf verlangt naar euveldaden. Twee zielen huizen in ons en ze heten Ons … [Lees meer...] overGedicht: Gerrit Komrij – De demon

De lege stad Toen de laatste razzia door Rotterdam raasde was mijn vader zestien jaar en vijf maanden. Nog net te jong voor de Arbeidseinsatz. Ik stel me de lege straat voor, het geluid van laarzen in de kamer. Een soldaat spuugt op zijn persoonsbewijs, Steh' auf! Je ziet er jong en sterk uit. Ik stel me voor, nee dat lukt me niet, dat deze regels niet door mij … [Lees meer...] overGedicht: Eric van Loo – De lege stad

Liggend in de zon De liefste sluimert naast mij in het kruid. Onder mijn arm door lig ik naar haar te staren. Soms laat de wind haar zachte lange haren strelen over mijn rug, mijn naakte huid. Ik luister naar het ijl ruisend geluid – mijn adem gaat in rythme met de hare – naar het verre doffe bruisen van de baren en naar een wulp, die schor, weemoedig fluit. Er … [Lees meer...] overGedicht: Hans Warren — Liggend in de zon

In 1942 probeerden de Nederlands nationaalsocialisten zich onderstaand gedicht ‘toe te eigenen’. Uiteraard zeer tegen de zin van Roland Holst. Lees er hier meer over. O socialisme, nu moet ge weer leeren te buigen voor een innerlijke macht en thuis te raken ook in andre sferen dan die, waarin g'uw groot werk hebt volbracht. Nu moet g'u gaan bezinnen op de jaren toen … [Lees meer...] overGedicht: Henriette Roland Holst – O socialisme, nu moet ge weer leeren

[Op de wijs van De Internationale?] De rooden roepen! Marschlied. Komt tot ons, kindren dezer dagen, Komt tot ons, die in donker lijdt, Helpt ons het menschenlot te dragen In 't licht van beter menschlijkheid! Wij zijn haar opgestane knechten, Wij zijn haar daverende roep, Wij zijn die voor haar toekomst vechten, Wij zijn haar oude roode troep! Voort voort dan … [Lees meer...] overGedicht: C.S. Adama van Scheltema – De rooden roepen!

In den nacht Mensjes, ik weet hoe leêg zijn mensgebaren, 'k Weet dat de woorden door den mens gezeid In 't ijle slaan, en 'k praat en lijk verblijd Of droef, mijn vrienden en beminden, maar en Haat noch bemin. En geen van wie daar staren Met doden blik, o ziel, weet wie gij zijt, En dat rond uw geheimen wonderbare Elk mijner woorden strekt een eenzaamheid. 'k Ben … [Lees meer...] overGedicht: August Vermeylen – In den nacht

Heathcliff, orbitofrontaal Bordeaux voor de sofa? Bordeaux entre les reins. Tu es la vague, ik ben het eiland, nakend. Ondoorzichtige formules koppelen de bewustwording aan het onbenul, … [Lees meer...] overGedicht: Arnoud van Adrichem & Jan Lauwereyns – Heathcliff, orbitofrontaal

  Pogrom Is dat de maan, die naar het laatst kwartier gaat, of een gelaat, omgord door walm en vlam? Waar is Berlijn, en waar de Grenadierstraat? - Vluchtte de jongen, toen de bende kwam? Is dat zijn schim, die daar voor de rivier staat, is dit het water dat hem langzaam nam, is dit de Spree, en dat de Grenadierstraat? - Het is de Amstelstroom, ’t is … [Lees meer...] overGedicht: Ed. Hoornik – Pogrom

Bibberdag Het draagvlak voor ‘Oranje’ is gedaald, Toch heeft de meerderheid nog steeds vertrouwen, En roept: “Op u, o WimLex wil ik bouwen”, Dus denk ik dat hij volgend jaar wel haalt. Mij best, hem breng ik hulde, elke keer, Maar hopelijk bij ietsje beter weer. Coenraedt van Meerenburgh (1967)   … [Lees meer...] overGedicht: Coenraedt van Meerenburgh – Bibberdag

  Ik ben van nacht ontwaakt Ik ben van nacht ontwaakt met wilde schrik, Met droge lippen, en gebroken kracht. Het klamme zweet op ’t voorhoofd, ’t bloed in jacht Bonzende door mijn polsen, traag en dik. Toen heb ik liggen staren in die nacht, Met grote ogen, met verwezen blik, En naast mijn hoofd, daar telde een zacht getik Mij de uren voor, die ’k zó heb … [Lees meer...] overGedicht: Jac. van Looy – Ik ben van nacht ontwaakt