Een vreemde tijger Hoe kan men een zoon van vijftroosten voor doodsgedachten?Alle bedenksels falen,behalve de reïncarnatie. Dus oude oma is nueen tijger? Ja jongen, maar niet in Artis,niet in een kooi,niet een tijger die ijsbeert. Zij die haar leven lang leedonder de tyrannievan geldgebrek, echtgenoot, crisis,roddel en burenruzies,die verzoend heeft en … [Lees meer...] overGedicht: Willem Wilmink • Een vreemde tijger

Portret van Maria Trip 't Blinkt al van parels en van amarylwat je hier waarneemt, en van goud. 'Rozettendraag ik ook. Ik zag eens hoe uit een ooi rechteen lam neerviel; de vrek maakt mijn hals — ivoor oprijzend uit het stijve kant —wel erg schaapachtig ongewassen gelig;de stad en straat vol zon nu en 't licht beginvan couperose dwong hij uit de verf. Diep in dit … [Lees meer...] overGedicht: H.H. ter Balkt • Portret van Maria Trip

Wij loopen met zwerversvoeten op netgeharkte paden, En staren door dichte vensters naar schepen aan de kaden. Wij gaan met onze vrienden het leven overleggen En weten toch precies wat de anderen zullen zeggen. Wij meten met slechte maten, de lengten van zeeën en landen En raden nimmer vooruit waar ons lichaam eens zal stranden. Tot wij dit kleine antwoord vinden als het … [Lees meer...] overGedicht: Clara Eggink • Wij loopen met zwerversvoeten op netgeharkte paden

Rembrandt Liefde en vrede in het warme bed.Het dal der slaap regent vannacht weer vol.Paarden gaan langs de horizon op hol.Hoog van de tinnen van de hemel steekteen engel zijn luidruchtige trompet. Dat alles sterft wanneer de dag aanbreekt.De hanen kraaien spleten in 't gordijn.Een man vindt in de eerste schemer zijnpenseel, op 't morgenblanke linnen zet hij neer wat … [Lees meer...] overGedicht: J.W. Schulte Nordholt • Rembrandt

Ik heb in verre stad… Ik heb in verre, verre stadeen zuiver meisje lief gehad;het zuiver meiske minde mijnen wilde eeuwig van mij zijn. Maar eeuwig is een lange tijd,heel lang voor éen aanminnigheid;ik heb ze dat toen ook gezeid;toen werd ik 't minlijk meiske kwijt. Toen heb ik nog in meen'ge stadzoo meenig deernke lief gehad;maar als ik dacht haar lief te zijn,minde … [Lees meer...] overGedicht: S. Bonn • Ik heb in verre stad …

De polder Uit het weerbarstig water moeizaam opgewrongen,door een verbeten wil tot aardklomp saamgeklauwd,ligt in de ranke omraming van ’t rechthoekig houtde polder. In de hoeven, mensenschuw, gedwongen in ’t hartbeklemmend juk der mateloze eenzaamheid:staalharde levens, als kristallen afgezetdoor de getemde grond; gericht naar oude wet,rechtzinnig, karig van gebaar en … [Lees meer...] overGedicht: Truus Gerhardt • De polder

Moeder Zo lang zij rustig leeft kunnen wij haar vergeten,ze kost ons zorg noch geld, ze doet ons nimmer zeer;tweemaal in ’t jaar, misschien, gaan wij nog bij haar etenen lachen als ze zegt: Het is de laatste keer. Maar één kort spoedbericht maakt ons opnieuw tot zonen,wat ons gewichtig werd valt plots en dwaas uiteen,wij dachten in onze eeuw en in ons werk te wonentot wij … [Lees meer...] overGedicht: Karel Jonckheere • Moeder

Heimwee naar moeders woordenschat Ach moeder, ik weet zoveel woorden meer en van de muze honderd lepe wetten om ze verbluffend naast elkaar te zetten tot schone larie over duister zeer. Maar als ik op een avond bij ruig weer de vangst bijeengaar uit mijn rijmennetten, de troost schudt uit de kuil van mijn sonnetten, vind ik mijn stem wel maar mijn hart niet … [Lees meer...] overGedicht: Karel Jonckheere • Heimwee naar moeders woordenschat

Uit Ware aard, de nieuwe bundel van Jan-Willem Anker. De Nederlander zegt nee Terwijl hij eet zegt de Nederlander nee. Nederig zal hij zijn eten niet vergeten. Hij is nederig en Nederlander. Zegt nee. Een ondernemer die volmondig nee zegt. Zijn nee klinkt luid door zijn eten heen. Het eten weerhoudt hem niet van zijn nee. Integendeel. Ook etend laat hij het weten. Het … [Lees meer...] overGedicht: Jan-Willem Anker • De Nederlander zegt nee

Rondeelkens (I) Die gheen pluymen en can strijcken, Die en dooch* ter wereldt niet. Is hy aerm, hy en sal niet rijcken, Die gheen pluymen weet te strijcken. Alomme soe heeft hy t’achterkycken. Hy wordt verschoven, waer men hem siet: Die gheen pluymen en can strijcken, Die en dooch ter wereldt niet. (IV) Die door de wereldt sal gheraken, Die moet connen … [Lees meer...] overGedicht: Anthonis de Roovere • twee rondeelkens

Een goed mens Als knaap was Karel bij de welpen. In 't honk zei de akela: 'Kleine krullenkop!' Hij ruimde altijd al zijn rommel op en thuis ging hij dan ook nog moeder helpen. Zo groeit men op tot een rechtschapen man en wordt getrouwd door een gespierde Lien. Zij was niet helemaal zijn smaak misschien, maar och, er kwamen zeven kinders van. Des zondags liep hij … [Lees meer...] overGedicht: Simon Carmiggelt • Een goed mens

'k Ben vreemd te moede... er vlot iets om me henen als grauwe mistlucht in Novemberlanen. 'k Ben droef te moede als een, de borst vol tranen met 't naar gevoel van nimmermeer te weenen. 'k Ben laf te moede... o! klaar in 't leven lezen! O! nimmer zich met mannenkracht omgorden! O! klaar besef van kunnen-zijn en toch-niet-wezen, van willen-zijn en toch-niet-willen … [Lees meer...] overGedicht: Prosper van Langendonck • ‘k Ben vreemd te moede

Circe Daarnevens bromt het woelig bal. Hier, in de gangen, hier zingt en brast men woest. Een weiflend gaslicht daalt met spookrig weemlen op der drinkers paarse wangen en speelt in 't gulden nat dat in de bekers kraalt. Daar rijst zij op, de forsche en zwierge leest omvangen door rood fluweel, waarin het blank der borsten praalt, het wezen door een nimb' van helsche … [Lees meer...] overGedicht: Prosper van Langendonck • Circe

Het eerste gedicht van Constantijn Huygens is een fragment uit een gedicht over de liefde – lees hier eventueel verder –, het d-dicht is een gelegenheidsvers voor Anna Roemers Visscher. Is't quelling sonder vreucht, is't claghen sonder endt, Ist suchten sonder rust daermen de liefde aen kent, Soo hebbe ick uwen naem, O liefde, noijt geweten, Was hij mij oijt bekent ick … [Lees meer...] overGedicht: Constantijn Huygens • Is’t quelling sonder vreucht, is’t claghen sonder endt

De eerste Mei Toen kraaide de haan, de hemel scheurde In roode helften, een merelrij Stoof op uit de slaapdronken bosschen Den morgen in: 't was d'eerste Mei. Een poort vloog open; knaap en meiske Sprongen het licht in, rood-betresd, Als twee feest'lijke voorjaarsvogels, Frisch van toon, uit een donker nest. Heel in de verte blonken de vanen En zwaaiden heur … [Lees meer...] overGedicht: Margot Vos • De eerste Mei

De herten Ach zo leven als de zuivre herten! Des nachts de samenslaap in warme kuilen, Des daags de bossen om zich te verschuilen En 't kostelijke weideland der verten. Zij zullen 's morgens vroeg op tedre voeten Al spelende een geurend woud betreden, Een blad dat hunkrend nader is gegleden Voorzichtig strelende met warme snoeten. En plotseling de lichte nek … [Lees meer...] overGedicht: Alfred Kossmann • De herten