De vissen De vissen leven soms als kleine planten, Als bladeren bewegen dan hun vinnen En in het roereloze licht bezinnen Zij levens kerngeheim van alle kanten. Soms zwemmen zij in nameloze scholen Haast even onbegrijpelijk als dingen En zonder doel om ergens te verdolen Hun stille water door in stomme kringen, Zo grauw en vreugdeloos dat men zou wenen Of niets … [Lees meer...] overGedicht: Alfred Kossmann • De vissen

Een droom In de naaste nacht, nadat god Hypnus De eer en vreugd van zijn bezoek mij gunde, Droomde ik, daar zijn beeld mijn brein vervulde, Dat hij weder aan mijn huisdeur klopte - Dat ik, opgestaan, hem uit mijn venster Weder smekende op mijn stoep aanschouwde, Leunende op zijne omgekeerde fakkel. Hoe vloog ik, om hem mijn huis te ontsluiten! In het hart verheugd, … [Lees meer...] overGedicht: O.C.F. Hoffham • Een droom

De Emmaus-Gangers Nòg speuren wij 't nieuw vreugdgevoel, Dat heet en koel Ons overrompelde op den tocht, Toen Hij ons had bezocht. Hij heeft ons ongeloof gekrenkt, De ziel gezengd En drong zoo zacht als windgesuis Met ons in huis. Toen Hij de brooden met ons brak, Den zegen sprak, Kenden wij Hem aan woord en stem, En - wij verloren Hem. Maar schoon Hij … [Lees meer...] overGedicht: Willem de Mérode • De Emmaus-Gangers

Paasmorgen Hij was het graf al uitgegaan Vóór ik Zijn dood bezoeken kon. Een zwarte leegte in de zon Gaapt de spelonk mij aan. O wát ik hoopte in mijn verdriet, Hij kwam mijn ongeduld nog vóór. Maar, Die ik door de dood verloor Vind ik ook levend niet. De olijven met de lichte wind Verzilvren in de zonneschijn, Waar 't hart niets dan zijn oude pijn langs alle … [Lees meer...] overGedicht: Willem de Mérode • Paasmorgen

Berouw In den schemer het angstige luistren Naar den wind die waait om de huizen. Van de wilgen stuiven de pluizen, Wit in den regen van 't duister. Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee; haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruischen Van het bloed, zoo warm en duister. In het duisteren en het ruischen Een buigend mensch, arm en donker... Op een … [Lees meer...] overGedicht: Willem de Mérode • Berouw

De soldaat die Jezus kruisigde Wij sloegen hem aan ’t kruis. Zijn vingers grepen Wild om den spijker toen 'k den hamer hief - Maar hij zei zacht mijn naam en: ‘Heb mij lief –’ En ’t groot geheim had ik voorgoed begrepen. Ik wrong een lach weg dat mijn tanden knarsten, En werd een gek die bloed van liefde vroeg: Ik had hem lief – en sloeg en sloeg en sloeg Den … [Lees meer...] overGedicht: Martinus Nijhoff • De soldaat die Jezus kruisigde

Zaterdag is het de Internationale dag van het geluk. Daarom vandaag onderstaand gedicht van Inge Boulonois. Idioom van geluk Doe het niet. Trap nimmer in de strik van woordentwist. Vermijd het slagveld van de taal. Lach grootspraak weg. Spits je oren voor de keel van vogels. Toom de slang van eigen tong in. Sta verstomd en wees volmaakt ontbabeld. Hoor de kat … [Lees meer...] overGedicht: Inge Boulonois • Idioom van geluk

Sonnet aan Frederik van Eeden Ik ben gestemd om een sonnet te maken, Teêr-blauw als mij Japansche verzen lijken, Zoo vlak als water, dat geen rimpels strijken Tot vloeiend matglas, waar zij d' oever raken. Fijn porselein met, voor verwende smaken, Bleek-blauwe poppen die zoo wijd uitwijken, En zonder perspectief - de rijken kijken Bij 't koopen, of de kleine … [Lees meer...] overGedicht: Albert Verwey • Sonnet

Of niet soms? Je woorden maakten nog speelschuld maar je stem was al medeplichtig aan mijn inbraak in je toekomst en ik was al begonnen muziek te componeren voor je triangel mond en oren je huid vroeg wie ben ik dat je me kent ik zei je bent een ander of niet soms? * Waarschuwing aan de kinderen Getemde tongen prijzen vergrijsde tijden om dit … [Lees meer...] overGedicht: Ellen Warmond • Of niet soms?

Aan mijn heden elfjarig dochtertje Rebecca, dierbaar kind! ontvang by uw verjaren Uws Vaders zegening op 't kinderlijke hoofd. En moog zich aan die bede eens Heilands deernis paren; Hoe wordt dan ook voor u Zijn Naam eens hoog geloofd! Uw elfde jaar vervloog. Een nieuw is ingetreden! Wat toeft ge? doe de keus, twaalfjarig maagdelijn! Zy word' niet uitgesteld, maar … [Lees meer...] overGedicht: Isaäc Da Costa • Aan mijn heden elfjarig dochtertje

Heimwee Kennst du das Land? Kent gy het land, waar hoog de ceder wies? Een adem Gods door ’t moerbeiboomdal blies? Van ’t eêlste bloed de bruine druiftros zwol? De olijftak glom, van malsche koornen vol? Kent gy dat land? daarheen, daarheen, o Leidsman mijner vaadren! voer mijn schreên! Kent gy de stad? Haar hoog en heerlijk huis Beeldde, eeuwen door, by palm- en … [Lees meer...] overGedicht: Isaäc Da Costa • Heimwee

Geluk is steentjes nooit een kei - Narcissus had teentjes, die stootte hij - ook Echo had ze maar die kwijnde weg geluk, vergat ze daar is 't eind van weg en waar het einde weg is is ook geen begin - gelukschoentjes met eeuwig steentjes erin. * Afscheid Er staat een plant begonia vaarwellis in het venster; hij zal niet omkijken niet zien - ik plant een … [Lees meer...] overGedicht: Wilfred Smit • Geluk is steentjes

Allengs April, april en tergend langzaam groeit het gras. Nog breekt de zon niet door. Kauwtjes houden voor elkaar de wacht. Ze diepen uit de grond het on-ontkiemde zaaigoed op. De was hangt aan de lijn nog natter na te druipen in het gras. Het weer is een gemoedsaandoening van je wereld. Je wil graag dat het overgaat. Licht breekt de zon dan door - het … [Lees meer...] overGedicht: Pim te Bokkel • Allengs

Donkere metten Twee bruine vogels nestelen op het hart van Zwarte Lientje met de blanke tanden: dat zijn de wilde vogels van de schande, dat zijn de stille vogels van de smart. ’k Weet een verscholen fjord tussen het zwart van haar klein oerwoud. – Wie er eenmaal landde keert er steeds weer, en vangt met warme handen de bruine vogels op haar brandend hart. – Wij … [Lees meer...] overGedicht: Michael Deak • Donkere metten

Bekentenis Lang heb ik midden in het bos geleefd, Alleen met bomen en met schuwe dieren, Wilde konijntjes hield ik in mijn hand. 'k Zag herten drinken in de avonduren. Een geur van mos was aan mijn huid, en hei. Vreemde verrukkingen trilden in mij, Diep en geheim, waar mensen niet van weten. Soms sprak ik iemand, maar ik zei niet veel. De woorden kwamen moeilijk … [Lees meer...] overGedicht: Jo Landheer • Bekentenis

April op de Veluwe In andre streken is 't nu volop voorjaar. Daar staan nu al veel boomen in een zacht Pril waas van groen en gaat jong gras ontspruiten. Verblindend trilt er de ijle bloesempracht. Hier blijft het donker op de stille heide, Die nog van winterkoude lijkt verstard. Vaal en verlaten liggen de stuifzanden En al het loofhout ziet nog kaal en … [Lees meer...] overGedicht: Jo Landheer • April op de Veluwe

Woorden Ik wantrouw het woord, een mensch, dat praat, Het weet van alles het hoe en waarom; Daar is op aarde geen heiligdom, Waar niet het woord naar binnen gaat. En dit heet ‘huis’ en dat heet ‘hond’ En dit heet ‘God’ en dat ‘gebed’, En noemt men iets, dan weet men het, En nergens is meer heilige grond. Der menschen woord raakt alles aan. - En dan verstomt der … [Lees meer...] overGedicht: Jacqueline van der Waals • Woorden