Over Lucebert’s meepse barg. Aan LesbiaDe oude meepse barg ligtnimmermeer in drabmaar voorgoed op zachte kussens onder - uitgerekend -de weelderigste boom Ons restslechts een schaduw dun als een dasspeldom af te koelen LesbiaSinds je moeder goede zaken maaktmet de montage van haargeldzucht en jouw schaamteloos lichaamzijn je lippen - nu als in steedsmodieuzer gewaden gehuld … [Lees meer...] overGedicht: Lucebert • Aan Lesbia

Het sonnet Hoe vreemd ritm'en regelmaat van het sonnet! Net alsof je met een Siberische tijgerhaar uit langvervlogen tijden voor de literaire pret op de viool der schoonheid speelt, met rijm als mayonaise voor een ego dat zich laat overheersen door de Schijn. Constructiever lijkt me het spelen met Lego en dat zal misschien ook leerzamer zijn. … [Lees meer...] overGedicht: Hans Vlek • Het sonnet

Grassen Grassen is het mooiste en het groenste.De grassen in boomgaarden onder groen hout,.de grassen op boerenerven, door honden bewaakt:'Kom niet aan het groen van de grassen op de erven!' Vlucht je een baarlijk huis uit vanwege de rookof vanwege de grijns die tussen de muren opstak;doordat liefde zwart werd, doordat duisternis brandt,altijd is er buiten in de blauwe nacht of … [Lees meer...] overGedicht: Habakuk II de Balker • Grassen

Aardappelen Platvloerser en toch blijmoediger plantleeft er bijna niet in dit sombere land.De aardappel is zo Hollands: hij danst domde aardappelmand in en veel later de mond.Het bruin van oude veelgebruikte balzakkenen van wel zeer versleten bruiden paart hijaan varkensachtige rondheid, Grootmogoldomen de gezichtsuitdrukking van rollende munt.Op de balzaal van gods akker … [Lees meer...] overGedicht: Habakuk II de Balker • Aardappelen

Vandaag trekt de zomeralle registers open. De bermziet geel van boterbloemen, warmte wordtgetoonzet door gonzende insecten.Een tor beklimt een wankelegrasspriet: git op smaragd.Verbluft lig ik onder een boomen staar door ontelbare groene wimpers … [Lees meer...] overGedicht: Hanny Michaelis • Vandaag trekt de zomer alle registers open

‘Daimoon megas’ van Christine D’haen wordt besproken bij Meander. Daimoon megas                     τί οὖν, ὦ Διοτίμα;                    δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες: καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον                    μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ. Mijn daimoon bedroefde bij nacht mijn bloed: het hoofd in uw armen, het hoofd van een man,het is niets. En uw dagen en nachten zijn nietsdan … [Lees meer...] overGedicht: Christine D’haen • Daimoon megas

Lieke veur Sint Isidoor Nu laat de gagel zijn stuifmeel los:de gladdige knopkes springen.Ai dezen bruinen rijken bos!Ai reuken sterker dan dier stadse seringen! Hoe staget mee het wilgenhout?Zie hoe de poeskes blinken.Och gij die zegt: de wind is nog koud,kom mee, want de stad gaat stinken. … [Lees meer...] overGedicht: Luc. van Hoek • Lieke veur Sint Isidoor

Het groote lijden Hij moest zijn hart, zijn zwaar hart, achterlatenToen hij naar zijn natuur zich weer onthief.Wij, die na 't afscheid om den heuvel zaten,Wisten, hij heeft in angst, in doodsangst, lief. Ach, wij verlieten wat wij nooit bezaten,En vonden meer dan we ooit hadden gemist -,Maar hij, tusschen twee eenzaamheden, wistToen hij verliet, tevens te zijn verlaten. … [Lees meer...] overGedicht: Martinus Nijhoff • Het groote lijden

Johannes Passion De Heer is in de Joriskerk opnieuw gekruist.De schare hoorde in gemakkelijke bankenhoe Hij bloedig gegeseld buiten stond. ‘Afdankendie man,’ riep men. ‘Kruist hem, weg met die etterpuist!’ ‘Kruist hem!’ herhaalde honderd maal het koor, en kuisin ’t zwart gekleed luisterde het naar de klanken van de evangelist, wiens zang soldatenstank enverraad en haat … [Lees meer...] overGedicht: Hans Werkman • Johannes Passion

De winter en mijn lief zijn heen.Er zit een merel op het dak,zijn keel beweegt, zijn snavel beeftalsof hij in zichzelve sprak. Hij luistert: uit de verre boomklinkt als het ketsen van twee steeneneen vonkenregen van verlangen,zoo luid, zoo helder en zoo bang. De merel stort zich met een kreetvol wildheid in de voorjaarsvlagen.Ik kan het bijna niet verdragen:- de winter en mijn … [Lees meer...] overGedicht: M. Vasalis • De winter en mijn lief zijn heen

De zieke en de spin De kleine spin die aan de zolder hing,waarom liet ik haar wekenlang in leven?Ze leek zo broos, een trilling deed haar beven:een stip, die soms wat zon- of maanlicht ving. Geduldig spinnend, van haar kleine kringde grenzend wetend, leefde zij haar leven.Genoeg, soms dansend aan een draad te beven,genoeg, klein web aan de witte zoldering. … [Lees meer...] overGedicht: Lidy van Eijsselsteijn • De zieke en de spin

De steenen minnaar (VIII) Dichters moeten de minnaars uit zich weren,willen zij naakt gelijk de goden zijn.Waaròm dan, hart, dit mateloos begeerennaar alle naaktheid, geborneerd en klein, en wààrom zijn onsterflijkheid bezeerenaan deze beten van het bot venijn,wanneer de liefde slechts dit klein krepeerende bestie is achter 't bedgordijn? … [Lees meer...] overGedicht: Gerard den Brabander • De steenen minnaar (VIII)

De steenen minnaar (VII) O harde mond, die stuursch zijn grijnslach teelten korzelig in mergels weet te spreken;die met de kou en met graniet krakeelten nimmer aan een lente zijt bezweken, tracht nú in helder zingen uit te brekenen liefkoos haar met liedren, hooggekeeld,wier glimlach, heerlijker dan hemelstreken,met één zoet weerlicht levens vierendeelt. … [Lees meer...] overGedicht: Gerard den Brabander • De steenen minnaar (VII)

De openbare Facebookgroep VerDNAeringen plaatst chronologisch alle gedichten van Tonnus Oosterhoff, iedere dag één. Scheren Over de strakke huid waait zand; baardloos de kaak van de predikant. Op het schavot van vel over been glijdt om geloofswil het mes langs hem heen. Het badkamerraam ziet op zolder uit en op een verkeersbord: een voorrangsruit. … [Lees meer...] overGedicht: Tonnus Oosterhoff • Scheren

Stille slooten Onder de wilgeboomenheb ik het water stil gezien.Schaduw is langs gekomen,van een kapel* misschien. Achter de grijze takkenstrekte de verre lucht heel blauw.Droomend lagen de vlakkengroen kroos in het watergrauw. … [Lees meer...] overGedicht: Jan Prins • Stille slooten

Zwarte hoofden Ik houd zo van die lage palissaden,die van de kust de grote zee ingaan,alsof veel mensen van de oever tradenen tot hun schouders in het water staan. De zee, het strand, de lucht, alles is wijden breedgebouwd en krachtiglijk grootmoedig,maar zij alleen leven in nederigheiden praten niet, maar waken, trouw en goedig. … [Lees meer...] overGedicht: Jan Prins • Zwarte hoofden

Zooals gij in de schaduw zat Zooals gij in de schaduw zat en al den glans in de armen hadt, die fijngesponnen, wonderbaar geweven lag in 't hangend haar van uwe zuster, - want gij zijt mij zusters in lieftalligheid, - en gij die ongevlochten pracht, die als een bruidskleed van den nacht haar lichtgebogen hoofd omsloot, - uw handen hoog, uw schouders bloot, - in smijdige … [Lees meer...] overGedicht: Jan Prins • Zooals gij in de schaduw zat

Loemoem lammoem laroem lakoem bergamotse pergolas boestroem bastroem bestroem bostroem arboesti arboesas oemoem ammoem aroem akoem postolorum postolas akroem baroem fakroem faroem synagobi syncopas oeloem aloem oesdroem nosdroem akolasi rabotas oeldroes knoeldroes boeldroes moeldroes pastellorum crammacas oemboem hoemboem zoemboem boemboem castranorum castrafas H.N. Werkman … [Lees meer...] overGedicht: H.N. Werkman • Loemoem lammoem laroem lakoem

• Vandaag is Paul Van Ostaijen jarig. Wals van kwart voor middernacht Alsof zij iets zingen ging trilt de luiten de lieve luit achterna tinkepinkt de piano linkepoot linkepootIk denk niet dat de luit iets zeggen zalal trilt - zij trilt toch - de luit nu weerEer de luit daarover heeft gedachtof zij zingen zal kwart vóór … [Lees meer...] overGedicht: Paul van Ostaijen • Wals van kwart voor middernacht