De dood heeft geen geheim dan het begin. Is er een wekker die je dronken slaat, of die je, verder weg, ontwaken laat? Je ademt langzaam uit, maar niet meer in. Dan tolt de wereld uit je lichaam weg. Het bloed stroomt uit, een kerkdienst is voorbij. En vogels bloeien op, want het is mei, en nieuwe woorden worden blootgelegd. De dood is dus eenvoudig, zo te … [Lees meer...] overGedicht: Nico Scheepmaker • De dood heeft geen geheim dan het begin

The salesman Ik wil iets groots, iets deftigs worden, een kunstenaar, een schrijver, een poëet, die alles van dit vreemde leven weet en neerkijkt op de domme mensenhorde. Ik wil Verzameld Werk gaan creëren, en dat men al mijn boeken zal vertalen en dat de wereld mij geestdriftig zal onthalen en mij om mijne werken zal gaan eren. Ik wil ... Ik wil een boek gaan … [Lees meer...] overGedicht: Nico Scheepmaker • The salesman

Op 30 januari 1903 bereikte de spoorwegstaking (“Gansch het raderwerk staat stil, als uw machtige arm het wil”) een voorlopig hoogtepunt. 30 januari 1903 Er is iets groots in ons klein land geschied. Hebt ge 't gehoord? de spoorarbeiders hebben uit vrijen wil de havenarbeiders gesteund, niet voor zichzelf maar slechts voor hen. De brand der solidariteit is … [Lees meer...] overGedicht: Herman Gorter • 30 januari 1903

Nutteloos voorstel Je kan een toon aanslaan in woord en geschrift waar een ieder van ophoort en wel wel mompelt tot iemand anders zijn ei weleens kwijt wil en iedereen ei ei roept. Wie aan de rekstok de reuzenzwaai heeft volbracht moest eigenlijk dadelijk naar terrein emigreren waar aardige dwergen bedaarde zwaaitjes maken aan rekstokjes van bv. lucifershoutjes … [Lees meer...] overGedicht: Guus Valleide • Nutteloos voorstel

Ik herinner mij regen, gladgepoetst als een tinnen schaal; in de bibliotheek zaten verzorgde oudere heren, op scheermessen en vogeltjes, een meisje van het operaballet sliep ongenuanceerd en ook ik kwijnde weg, beleefder. op mijn hand lag uren een lepe glimlach, misschien terloops geplukt bij het in de rij staan, het begerig slenteren, af en toe riep men, af en toe ook … [Lees meer...] overGedicht: Guus Valleide • Ik herinner mij regen, gladgepoetst

Hoezo geen reclame? Ik zou mij geen raad weten, zonder. En dat dan in letterlijke zin. Want goeie reclame geeft m’ onder meer advies, duwt me de richting in van de keus die ’k het best kan maken: commercials en advertenties kunnen mij het nauwst doen geraken bij hetgeen strookt met mijn intenties. Geef mij volop billboards langs de weg, posters op straat, … [Lees meer...] overGedicht: Frans Vogel • Hoezo geen reclame?

Elfde Elegie (voor Karin Röling-Gellinek) omdat ze het zo fijn vond, dat de ijsberen wit zijn en van bosbessen houden, draaiden we ‘Mingus, Oh Yeah’ op die hifi platenspeler in luxe houten cassette met beschermkap, 4 snelheden en gevoelige naald. ‘Don’t let them drop that bomb on me, o Lord’ ‘Don’t let them drop that bomb on me, o Lord’ Dat was wel heel gevoelig, … [Lees meer...] overGedicht: Riekus Waskowsky • Elfde Elegie

Eva uit Adam slapend God, op den zesden dag beval dat Adam lag en slapend 't lichaam overliet; Adam vervulde 't, lei het hoofd onder een boom met bloeiend ooft en sliep terwijl God Eva schiep. Temidden 't woud vol wild nu wonderlijk gestild daar elk zijn koning willoos ziet, temidden vogelen, vissen, 't fier geslacht van pels- en vederdier en pauw, vond hij … [Lees meer...] overGedicht: Christine D’haen • Eva uit Adam slapend

Vijfde grafgedicht voor Kira van Kasteel Al wat de moestuin gunt, de groenten van het jaar; het boerenhof, de boter, room en schuimige melk; de herfstelijke boomgaard peer- en appelzwaar; 't fijn kruid uit wei en tuin, uit 't bos de kantharel; En al wat vergenoegt, de koperen krulchrysant, de druif der wijngaarden, de verse ruwe noot, het wordt mij rijkelijk … [Lees meer...] overGedicht: Christine D’haen • Vijfde grafgedicht voor Kira van Kasteel

Posthume tweespraak Van op de laatste, lange trap naar Thebe verschijnt de wereld die we pas verlieten. - Verloofden zeilen op de lijze meren; de moeders lachen bij de jonge wiegen. Het feest der druiven, die we tóen niet proefden, had aan het hart zijn wijnoogst kunnen schenken. - Het wijnrood avondloof klimt aan de hoeven; de klokken gaan oud zeer met troost … [Lees meer...] overGedicht: Maurice Gilliams • Posthume tweespraak

Toen ik als een dorstige ree naar de stille meren van Uw ogen kwam, waren mijne leden gesneden uit het licht dat van de melkweg over de weiden zinkt. Er was zacht geritsel boven de zoete maansikkel van Uw voorhoofd - als van vogelen die duikelen in mos. … [Lees meer...] overGedicht: Wies Moens • Toen ik als een dorstige ree

ziet ge de avond valt als een stervende kraai in uw ogen leeft geen witte iris meer en weldra zal mijn stem onkwetsbaar in u verder wandelen hier in dit vlinderlicht onder de struiken heb ik de mooiste orchideeën gepreveld donker als zwarte moerasreptielen hebben mijn vlechtende vingers het eenzaamste water gestreeld … [Lees meer...] overGedicht: Chris Yperman • ziet ge

Korte ballade (Op een bijbeltje, door de muizen aangevreten, om hare nesten te verbeteren.) Wie zal 't verstand der muis doorgronden, Die in den bijbel heeft gevonden Verzorging voor haar nageslacht? Veel zachter slapen kinder-muizen Die tussen de profeten huizen, Dan menig mens, in menig nacht. … [Lees meer...] overGedicht: J.W.F. Werumeus Buning • Korte Ballade

Wijze maagd De boetgezant zo stroef werd minzaam na het maal Volzomer heeft haar goed geduld verdreven weg van het kantkussen en zijn onvoltooid figuur. O wildzang van de lachvogels hoge triomf en jubel het weeldeland in glooiïng aan haar mijmerhuis zo stil kollebloemen ontbloeien op haar klare droomkoon en zij treedt de lange laan in de goede wachtengel … [Lees meer...] overGedicht: Victor J. Brunclair • Wijze maagd

Dorp-doorvaart Dit openbaart de grolgorgel van een klaxon door de heuvelstreek ontzetting der der dingen                      burlesk verbazen het vreedzaam vee houdt op met grazen en zilvervis richt zich rild uit de blauwe beek Een antieke kantiekentoren heeft het hoofd verloren vergeet de Tijd te slaan zo geraakt zijn tiktak getikt en de tikkenhaan draait dwaas … [Lees meer...] overGedicht: Victor J. Brunclair • Dorp-doorvaart

Asta Nielsen Een fonkelende Engel waakte over u bij uw geboorte. Hij nam de Poolster van de hemel en plantte haar – een magies Teken – midden op uw voorhoofd. Dan zoefde hij driemaal rondom de luisterende Aarde en bliksemde over de zeeën en het vasteland de Boodschap van uw Komst. En mannen, vrouwen, kinderen, grijsaards, allen togen uit bij deze wekroep … [Lees meer...] overGedicht: Frank van den Wijngaert • Asta Nielsen

De stilte Zoo vaak als ik de stilte wek Behoedzaam met een vingerdruk, En tot heur geurend bed mij buk, Ontspint vanzelf zich ons gesprek: Als tusschen lentewind en woud, Den leeuwrik en het morgenblauw, Een bloem in tweespraak met den dauw, Klaar water dat met zonlicht kout. Ons woord ontsluit de lippen niet, Wij luistren zonder te verstaan Naar de gedachten … [Lees meer...] overGedicht: Aart van der Leeuw • De stilte

Nieuwjaar Zij praten de rechten de wetenden praten Dat dagen als rijst zijn korrel naast korrel En eender. Zij nemen hun hoeden af. Zij zetten hun hoeden op. Zij betalen. Zij praten de rechten de wetenden praten Zij pellen hun vrouwen hun vrede van gogh Zij wachten op groen. En steken dan over. Zij weten niet … [Lees meer...] overGedicht: Paul Rodenko • Nieuwjaar

Anti-nieuwjaar Altijd en ergens oudejaarsavond op een ster in een boek of een brief ik vier mijn tijd niet in namen ik hef geen punch op een dief. Eeuwen zo oud als mijn jaren mijn jaren zo jong als de wind die met datumloze gebaren mij uit de kalenders ontbindt. Deze avond blijf ik afwezig betrek een aanwezigheid op einders die mij genezen van mijn … [Lees meer...] overGedicht: Karel Jonckheere • Anti-nieuwjaar