Ik weet wel, dat ik trotsch ben. Ach ik zal Altijd hoogmoedig zijn; ook, waar ik graag Mijn schuld belijdende, vergeving vraag Voor menschen. Ook, wanneer ik nederval In schuldbesef, mij bitterder dan gal, En God mijn onmacht en de bittre plaag Van eigen schuld en eigen zwakheid klaag - Ook dan ben ik hoogmoedig, dan vooral. … [Lees meer...] overGedicht: Jacqueline van der Waals • Ik weet wel, dat ik trotsch ben

Liefdesliedje Mijn liefste, waar we beiden zijn, Daar zijn we met ons bei, Al de andre menschen, die er zijn, Ze zijn er niet voor mij. Ze lachen wel en praten wat, Ze komen wel en gaan, Maar doen ze iets of laten dat, Het komt er niets op aan. … [Lees meer...] overGedicht: Jacqueline van der Waals • Liefdesliedje

Tweespraak in de herfst Omhooggerezen uit de grond der tranen zien wij dit land, gelijk ons eigen peinzen. – ‘In bruine hoeven midden blauwe weiden slapen de mensen met hun vee vergaderd.’ Wij schrijden door de nacht, gehuld in nevels, om met de maan onzichtbaar te vergrijzen. – ‘Het water rilt van ver-gehoorde treinen, het gras geurt killer van vertreden netels.’ … [Lees meer...] overGedicht: Maurice Gilliams • Tweespraak in de herfst

Klinkdicht Te denken dat in ’t eind myn staat eens zal verkeeren, En dat ik eindelyk eens zal gelukkig zyn, Te hoopen dat in ’t eind een heldre zonneschyn, De nacht van myn verdriet eens uit myn ziel zal weeren. Te zien dat in myn beurs de duiten wat vermeeren, En dat ik daaglyks win dukaten by ’t dozyn; Te hebben kelders vol van Fransche en Rinsche wyn, Om, als 't … [Lees meer...] overGedicht: Willem van Focquenbroch • Klinkdicht

Scheutige Jorden Jorden reysde naer Amsterdam te mart Met een stijve beurs, en een moedich hart, Om alle kostelijckheyt te koopen; Daer ginck hy alle winckels deur-loopen Hy dede langen silvere lampetten, Vergulde schroeven, goude braseletten; Groote diamanten van veel caraten Die keurde hy nauw voor deur op de straten; Hy proefde ringen, of s’ hem oock pasten, Hy … [Lees meer...] overGedicht: Simon van Beaumont • Scheutige Jorden

Afgelopen zaterdag was het Hans Warrens verjaardag. Het gedicht van vandaag schreef hij in 1956, voorafgaand aan een bezoek van een jonge dichter die later een beroemde dichter zou worden. Lees hier wie dat was. Voor een jonge dichter Aardige brieven, verzen met ‘iets’, een telefoontje, en nu je naar me toe komt fietsen schenk ik je gespannen kuiten, ogen vol zeelicht … [Lees meer...] overGedicht: Hans Warren • Voor een jonge dichter

Herfstrood In rouwzwart groen een vroolijk vlekje rood: Een blozend dak, een gladiolusvlam, Een rozige appel of een hanekam, Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van den stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De wilde wingerd, of in gulpen vloot Zijn bloed, gelaten najaars-offerlam. Een huivrende angst bevangt me en jaagt mij … [Lees meer...] overGedicht: Hélène Swarth • Herfstrood

Herfstboom Ik weet een boom, die staat alleen te sterven, Zijn ijle twijgen spreidende op de luchten, Als vleuglen van een reuzevogel: - vluchten Wil hij van de aarde, waar hij vreugd moet derven. O teedre boom, versmadend zware vruchten En bonte oranje en incarnate verven! Etherisch licht, als bleeke veedren, zwerven Uw broze loovren heen op windezuchten. … [Lees meer...] overGedicht: Hélène Swarth • Herfstboom

Ode aan Yvette Het vroor ijsschollen op de Schelde De meeuwen zwalpten boven onze tuin Je strooide brood en vis en bijna schonk je wijn Aan de vogels die je hun leed vertelden In 't struikgewas Het is mij meer gebeurd maar zelden Dat ik de wijn moest drinken die voor anderen was Om te veranderen van beeld in held en Van held in rat (Zoals de Reus uit De gelaarsde … [Lees meer...] overGedicht: Gaston Burssens • Ode aan Yvette

Geen wind Geen wind. Een kind is over straat gelopen. Een ver gerucht komt langs het raam gekropen. Geen wind. Een smalle schaduw is verlengd. Geen wind. Een kind is over straat gelopen. De horizon gaat als een schuifdeur open. Een beeld valt om. Een houten vogel slaat. Wie heeft geschreeuwd? De kamer staat op duizend poten van geluid. … [Lees meer...] overGedicht: Paul Rodenko • Geen wind

't Zijn werelden die van het leven branden, 't zijn volkeren die hoog als vlammen slaan, en menschen, die met saâmgewrongen handen en smachtende ooge', in vuur en vlam vergaan. Daarbuiten is het stil van doode landen, zwart-liggend naast elkaar; geen zon of maan zendt licht over die aldóór-stille landen, dood nu, wijl al hun schoon is heengegaan. En toch ligt in die … [Lees meer...] overGedicht: Lode Ontrop • ’t Zijn werelden die van het leven branden

Sonnet met 83 o's. Nazomer Hooge boomen toonen 't roode loover Toomloos vroolijk zich onttooiend Sprookjes-schoonheid zond zich strooiend Ros en goud en donker-brons getoover Zorgeloos heur mooi vergooiend, Zonder schromen voor den boozen roover Najaarsstorm, die duldt geen tooi, hoe poover.... Sterven, zóó door dood vermooiend, Dat wel allen dùs hun dood … [Lees meer...] overGedicht: Jeanne Reyneke van Stuwe • Nazomer

richtlijnen voor vergelding noem het ding bij de naam: beest draag je kroon leer alles over dwangvoer draag je kroon maak een voodoopop geef hem drie poten zie hem hinkelen draag je kroon … [Lees meer...] overGedicht: Radna Fabias • richtlijnen voor vergelding

De onkuisheid Voor Myra Geloof in mij, want ik geloof in jou Weigerend wat was en wetend wat ons weerhield. Ik zal je vernoemen, je mee voorbij dit leven dragen Jij, Enige, en schaduw die mij bedekt. Door jou ben ik geworden en met de littekens Van jouw weefsels, de waas van jou. Zo ons zwijgen, zo ons zeggen. Niets werd ons beloofd, alleen het leven Dat wij kozen … [Lees meer...] overGedicht: Hugues C. Pernath • De onkuisheid

Sinds dauw de dag Voor Jen Het begin verklaart sinds dauw de dag Mijn woord dat deze nauwe liefde leeft, Ik schreef de schande en diep de hand Haar schorre schreeuw. Met vijf en heilig oude meesters Het puin paars, zuiver juist nadien Namiddagroem haar tong zal worden. De muntslag in het bouwwerk der stem Nadat de weigering die strelend heerst De dood, geboorte … [Lees meer...] overGedicht: Hugues C. Pernath • Sinds dauw de dag

Twee kachtels* Dat 't vrouwvolk toch zoo loech* omdat zijn voer daar kachtelde* in de gracht, het neep hem, maar het schimpen viel niet plat; hij raapte 't op en grolde: wacht, gij, flutsen*. En nu stond 't allerlaaste voer gelaân en al het vrouwvolk klom er op. Rijd traag, beval de boer, de voeren zwaaien meesttijds om door 't hutsen. … [Lees meer...] overGedicht: Edward Vermeulen • Twee kachtels

De verstandige dolfijnen Dolfijnen woonden lang geleden in Kiev, Kleef en andere steden. Ze hadden talk, thee en handen, en consuls in de meeste landen. Maar één dolfijn vond eerst het kruit en toen zelfs de atoombom uit. Zij riep: ‘Wij zijn te ver gegaan! Terug! Terug naar de oceaan!’ … [Lees meer...] overGedicht: Leo Vroman • De verstandige dolfijnen

VIII niet overhellen, nu de avond het licht en ons de adem afknelt stootblauw het vel, aangeslagen oorlogstrommel van wat faalt in ons het huis laat zich verdelen in bananendozen en bezittelijke voornaamwoorden de boekenkast in links en rechts van jou de landkaarten, de Russen en het oeuvre van Márquez ik krijg woordenboeken in alle talen, de biografieën van dictators en … [Lees meer...] overGedicht: Charlotte Van den Broeck • VIII

October De zwanen drijven in zichzelf gekeerd en de fonteinen hebben 't lied verleerd, dat klaterlachte in de zomernachten. de vogels riepen afscheid en het veld is weer met ravenhorden overstelpt, die naast hun somber kleed hun doodszang brachten; de bomen hebben aan de wisselwind hun blaadren afgestaan en reeds begint de goede regen zijn eentonig praten; de … [Lees meer...] overGedicht: Koos Schuur • October