Brief aan een vriend Je wilt dus weten, beste, hoe 't mij gaat. Welnu, er is geen mens die 'k zou benijden en geen ellende die 'k niet weet te mijden en toch vind ik het leven desolaat. Ik ben vandaag de dag tot beetre tijden weer in zo'n eindeloze doorgangsstaat waarin geen plaats is voor geluk of haat en niets te hopen is en niets te lijden. 'k Bericht je niets … [Lees meer...] overGedicht: Jan Meulenbelt • Brief aan een vriend

Twee menschen door den nevel Ik zag twee menschen door den nevel schrijden, Zij gingen, arme' en handen dicht ineen, Ik zag, dat wat hen werkelijk hield gescheiden, Hen schijnbaar innig te vereenen scheen. Die menschen waren als twee boomen, eenzaam Die winter-witte mist heel stil omgeeft. - Dit hebben ziele' en ijle boom gemeenzaam, Dat eendre grijze nevel hen … [Lees meer...] overGedicht: Tony de Ridder • Twee menschen door den nevel

Voorgevoel Als jij er niet meer wezen zal Zullen mijn handen roerloos rusten En voor mij liggen, slap en smal, Ontzet, ontdaan van alle lusten, Daar jij er niet meer wezen zal. Als jij er niet meer wezen zal Zullen mijn ogen stuurloos staren En doven in der leden val Ternauwernood een beeld bewaren, Daar jij er niet meer wezen zal. … [Lees meer...] overGedicht: Clara Eggink • Voorgevoel

Een nacht De stegen van de stad zijn leeg en tochtig de luchten hel van koersende kometen. De wanden van een gracht begroeid en vochtig: door schimmelvegetaties aangevreten. Een zwaan begeeft zich klam en achterdochtig het donker in en maakt breed uitgemeten een tocht langs keldermuren, steil en bochtig. Ik lig er boven in mijn bed te zweten en weet me bij die ik … [Lees meer...] overGedicht: Max de Jong • Een nacht

Er was eens een prins, hij had een oogje op me. Het mocht alleen niet wederzijds zijn van hem. Als hij nu vraagt wat ik voel zeg ik dat onze lichamen bij elkaar passen. Hoe? Hij speelt de archeoloog door mijn botten op te graven. Een voor een houdt hij ze omhoog maar niet één goede vondst. Ik leg vervolgens mijn oor tegen zijn borstkas alsof het een kluis is waar … [Lees meer...] overGedicht: Dewi de Nijs Bik • Er was eens

• Gister 150 jaar geleden overleed Jacob van Lennep. Het onderstaande gedicht is nooit ter publicatie bedoeld geweest. Gij vergt mij, dat ik zingen zal, Dat heb ik nooit geleerd : Mijn keel is schor en ik wat mal; Maar als je 't toch begeert, Welaan, zoo luistert naar mijn lied; Maar 't zingen is mijn ambacht niet, En zoo je dit niet aan en staat, Loopt dan waar 't … [Lees meer...] overGedicht: Jacob van Lennep • Gij vergt mij, dat ik zingen zal

• Vandaag 150 jaar geleden overleed Jacob van Lennep. 'Aan een roosje' werd bij zijn leven niet gepubliceerd. Aan een roosje Zachtgekleurde lentebloesem, Die Selindes borstjes kust, Die zoo mollig op haar boezem Tusschen donzen peulen rust! Aartig roosje, versch ondoken*, ware uw zalig lot het mijn’, Lag ik ook zoo neergedoken Tusschen 't dubbel halssatijn, 'k Lei … [Lees meer...] overGedicht: Jacob van Lennep • Aan een roosje

Voor Walter Eigenlijk houd ik van de winter, Mitty als het ijs gemeen blauw ziet, de wind een feestneus maakt. Dan ben ik Kazan de Wolfshond, ik snuif de geur op van dunne repen gebakken spek, half blind strompel ik door de hoge sneeuw naar de hut, O, joker. Maar het was dit jaar een kwakkel. Veel, veel regen, soep in een lauw kommetje. Dat heeft natuurlijk … [Lees meer...] overGedicht: William D. Kuik • Voor Walter

Ik ben een arme man en ik verdien mijn dagelijks brood in schande. Ik haal dat is mij opgedragen met emmers water uit de regenput en voel mij schuldig omdat ik modder op de bodem zie. En zo begint de dag nog voor het kwaad ontwaakt is. … [Lees meer...] overGedicht: Jan Arends • Ik ben een arme man

Heelal Mijn geest gaat met een bonzend hart over de dagen, want ergens wordt haar naam bewaard en haar lichaam is daar ook bij en het verhaal, slapende, van ons, aan haar zij. Slapende zonder medelij en zonder onrust in de armen der eeuwigheid nu haar voleinding openligt naar alle zijden. Gerrit Achterberg … [Lees meer...] overGedicht: Gerrit Achterberg • Heelal

Herboren Ik ben geheel terug gekeerd. Mijn lijf is nergens bezig. Ik ben een open morgen. Zoo lig ik bij het klokgetik koel in 't heelal. Zooals een leven, pasgeboren, uitligt. Alleen het uur deelt bloed en adem mede aan het staren naar oogen, die nog sterren waren in een vorig uur. Gerrit Achterberg … [Lees meer...] overGedicht: Gerrit Achterberg • Herboren

Het open luik Het harde, houten luik is dicht; en daar achter is de dag met zijn parel-gouden licht; daarachter de boomen, de bergen, de wereld, de wind, de menschheid: man, vrouw en het fijne kind; daarachter de zon, daarachter de maan, daarachter de zilveren sterren; … [Lees meer...] overGedicht: Karel van den Oever • Het open luik

• De dievenwagen is geschreven door Willy Chanson, eigenlijk Willem Munnik (1884-1942), de helft van de gebroeders Chanson, vooral populair door hun act als het komisch duo Mie en Ko, een soort voorloper van Snip en Snap. Munnik schreef tientallen liedjes en tussen de lachsalvo's door was er dan plotseling, in 1924, De dievenwagen, waar tot op de dag van vandaag menig traantje … [Lees meer...] overGedicht: Willy Chanson • De dievenwagen

De cactus Kaal staat hij voor de blankheid der gordijnen, Verschrompeld in wat kiezel en wat zand En mist zijn ziel: het alverschroeiend schijnen Der eeuwge zomers van zijn vaderland. Maar aan het einde van zijn lijdzaam dulden, Spruit op een lichten morgen, als een vlam Van 't heet verlangen dat hem gansch vervulde, Een bloem van heimwee uit zijn dorren … [Lees meer...] overGedicht: Jan van Nijlen • De cactus

De reseda Geen Hokousaï, geen Vermeer, Zelfs niet de vlammendste Vincent, Verteedert en ontroert mij meer Dan, met zijn bloembak van cement, De kamer, blauw en brons gekleurd, Waar, naast roos en petunia, De onoogelijke reseda, Onzichtbaar haast, standvastig geurt Als vroeger, als voor vijftig jaar. Hier, naar het lichaam en den geest, Is liefde werklijkheid … [Lees meer...] overGedicht: Jan van Nijlen • De reseda

Lode Krinkels was toneelcriticus en journalist. Het internet laat weinig over hem los, maar hij schreef Een bundeltje oorlogsliederen na de inval van het Duitse leger in België, begin augustus 1914. Sonnet Gij, duitsche praalhans, schoftige Imperator, Wat schuilt gij achter benden moordenaren, Op welker daden huivrend volkren staren... Gij, van die roovers waardige … [Lees meer...] overGedicht: Lode Krinkels • Sonnet

Amsterdam In 't natte asfalt van de straten Spieglen slierten witte lichten, flits en schaduw - De lucht is dun en glinstrend: Een groene sluier, Waarin millioenen fonkelingen suizen. En 'k zie mijzelf, een vreemdeling, hier in dit lichaam loopen Tusschen de velen, in wier oogen glanzen Hunkering en vrees en drift en dood - Weer ben ik uren lang den weg … [Lees meer...] overGedicht: Gerrit Kamphuis – Amsterdam

De zomer kan me gestolen worden I De zomer kan me gestolen worden. Fris groen verschrompelt zinderend tot as. Mijn vader die vurig gelooft Dat God zijn goudreinetten stooft In zonlicht van miljarden jaren oud. De larf vreet zich tot worm des verderfs, Begeerlijk vruchtvlees roest tot op het bot, Het klokhuis wordt een tongewelf van smet. De ledigheid van liggen in … [Lees meer...] overGedicht: Jan Wolkers • De zomer kan me gestolen worden

Het zieke meisje Zij sloot haar ogen voor de wrede zon en Ontvoer volkomen de aanwezigheid Der anderen. Zij heeft zich diep bezonnen, Zij was alleen geweest ten allen tijd. Achter haar warme oogleden begonnen De fluisteringen van de eeuwigheid. Waarom was zij niet eerder overwonnen En van haar liefde en haar smart bevrijd? - Toen zij haar ogen eind'lijk … [Lees meer...] overGedicht: Anthonie Donker • Het zieke meisje

Ochtend in de tuin Ochtend in de tuin, mijn ogen tranen van het opstaan Naar het mooie dat ik zien wil moet ik haast raden Het is maar klein verdriet dat meekomt, kleine tegenslagen Misschien van gisteren pas of enkele dagen … [Lees meer...] overGedicht: Elly de Waard • Ochtend in de tuin