door Gert de Jager
Niet direct de fysionomie, maar lichaamsbouw, schedelvorm.
Koppen waarmee je een gat in de grond kunt boren. Je komt uit bij Paaseiland.
Mijn grootste tekortkoming? Dat ik naïef ben. Dat lieg je, zegt de door de wol geverfde interviewer. Nee, ik ben naïef. We zien: als er iets is wat hij oprecht meent, dan is het dat.
De ander: ik ben te goed van vertrouwen en word altijd bedrogen.
Niet alleen een systeem of systemen, maar het toeval uitsluiten. De spelersbus – die heb ik gemaakt.
De ander laat geen mus zomaar van het dak vallen en als het wel gebeurt, is het om iets mee te delen over een wereld waarin de mussen zomaar van het dak vallen.
De een wil in een vraaggesprek vragen horen en geen meningen. De vragen die hij te horen krijgt zijn altijd vragen met een mening.
De schrijver: dit is geen vraaggesprek, maar een vertelgesprek van mijn kant.
Schoolmeesters allebei. De fanatieke gymleraar die groepsgeest kweekt en niet alleen maar gelukkig wordt van een fenomenale duikvlucht. De reserves die even hard juichten als de doelpuntmaker zelf en het veld op stormden: dat was het mooiste moment.
De ander: zoon van twee onderwijzers die zijn engagement en knorrigheid vaak in verband bracht met het bloed dat nu eenmaal door zijn aderen stroomt. Wat moeten de mensen doen? Ze moeten doen wat ik zeg.
Ze luisteren niet.
“Stijve Jezus” kreeg de schrijver als kind naar zijn hoofd geslingerd wanneer hij de straat opging. De succesvolle trainer die aan de nationele borreltafel van lacherige mediatypes een ‘idioot’ wordt genoemd.
Woedeaanvallen wanneer ze verkeerd begrepen worden. Paranoia, explosies van frustratie. That ‘s a stupid question. Ben ik nu zo slim of jij zo dom? Geen vraag, maar een expressieve uiting. De wereld schuurt langs een dunne huid.
Laat een reactie achter