‘May he give us cause to weep tears as sweet as bitter ours are now; tell him so for, as a mother loves her sick child most, so do I take more interest in his fate than in that of his brothers, as they (thank Heavens and may He bless them all) require it not; they prove themselves to be possessed of stronger minds than David.’
In 1842 zijn de jongens groot en Lardner zoekt een nieuwe baan. Hij wordt aangesteld aan de British Library, in het Brits Museum. In 1855 gaat het daar helemaal fout. Op weg naar het Museum rijdt de omnibus waarin Lardner zit een man aan. die gewond raakt. Lardner komt geheel van streek aan op het museum. Hij wil niet door de gewone donkere gang naar zijn kamer gaan, omdat hij meent te zien dat die gaat instorten. Hij raakt zo geagiteerd dat er een dokter bijkomt, en die schrijft bewaking voor. Een meisje wordt bij hem gezet, maar na een paar uur stuurt Lardner haar weg. Het gaat wel weer, zegt hij. Zodra het kind weg is springt hij uit het raam en valt te pletter op het plaveisel. Dit bericht haal ik uit The Times van 3 december 1855: Suicide of Mr. Lardner of the British Museum.
Laat een reactie achter