Voorwerp en herinnering: studenten uit de internationale Neerlandistiek vertellen (2)

De Universiteit van Nottingham in Engeland is een van de vele instituten wereldwijd waar Nederlands gestudeerd kan worden. Twee studenten bieden vandaag en morgen een kleine blik op hun leven. Ze hebben allebei een semester in Nederland doorgebracht, waarna ze hun bachelorstudie afrondden in Nottingham. In hun laatste examen schreven ze over een voorwerp, verbonden aan hun Nederlandse herinneringen. Gisteren verscheen de eerste bijdrage, vamdaag de tweede.

Helaas zit er aan deze mooie teksten ook een droevig randje. Ze zijn geschreven door een van de laatste lichtingen studenten Nederlands in Nottingham. Ondanks een breedgedeelde interesse voor de taal in het Verenigd Koninkrijk, zullen er volgend jaar nog maar twee plaatsen zijn in dit buurland waar het vak geleerd kan worden. Aan de twee schrijvers van deze blog zal het in ieder geval niet gelegen hebben: zij voerden actie voor het behoud van hun studie.(Anna P.H. Geurts)

Door Harriet Andrews-Garth

Toen ik in Duitsland woonde, heb ik een rugzak gekocht. Een grote, stevige rugzak uit denim, met twee dikke banden: lekker comfortabel. Dit was twee dagen voor mijn vertrek naar Nederland. Ik was zo bang om naar een nieuwe plek te gaan verhuizen. Daarom heb ik gedacht ’Wees bereid!’, zoals de scouts zeggen. Nadat ik mijn rugzak heb gekocht ben ik naar de supermarkt gegaan. Ik heb alles gekocht wat nodig is voor een uitdaging. Daarna heb ik alles in mijn rugzak gestopt.

‘Wat leuk!’ heb ik gedacht. ‘Nu gaat me niks gebeuren!’ En dat klopte. Ik ben door heel Nederland en België met mijn lieve rugzak gereisd. Ik heb de prachtige grachten van Amsterdam alsmede de schattige straten van Groningen ontdekt zonder problemen. Ik had alles bij me; ik was altijd goed voorbereid. Dat waren leuke tijden, en ik voelde me steeds veilig omdat ik mijn rugzak altijd bij me had. Die tijd was best wel gelukkig.

Als een vriendin me vroeg of ik een pen of wat paracetamol had, kon ik met ‘Ja natuurlijk’ antwoorden. Ik was in een vreemde plaats maar ik kon nog steeds mijn vrienden helpen. Ze gekscheerden dat ik als een tweede moeder ben, omdat ik zo goed voorbereid voor elke gebeurtenis was. Bovendien kon ik als ik mijn rugzak droeg goed fietsen, waarvoor ik aan het begin van mijn tijd in Nederland ook een beetje bang was. Ik voelde me heel trots als ik op mijn oude bruine fiets met mijn favoriete rugzak door mijn nieuwe thuis ging. Volgens mij zag ik eruit als een echte Nederlander.

Op een weekend in juni 2017 ben ik met mijn vriendinnen naar Scheveningen gereisd. Zoals normaal heb ik mijn rugzak met al het mogelijke ingepakt en we zijn op weg gegaan. We hebben heel lang op de trein gezeten. In die tijd heb ik mijn chips en fruit gegeten en een heel flesje water gedronken. Toen was mijn rugzak een beetje kaler. Toen we in Scheveningen aankwamen, hadden we allemaal honger. Omdat ik niks bij me had, zijn we in een leuk strandcafé geweest. Na het eten hebben we in de zee gespeeld. Omdat ik mijn bikini had vergeten ben ik echt nat geworden. Desalniettemin was het zo leuk in de Noordzee te zijn. Na een paar uren op het strand voelde mijn huid niet zo tof. Ik heb op het beeldscherm van mijn telefoon gekeken: ‘Iek! Ik heb zonnebrand gekregen!’ Ik voelde mij zo slecht. Ik had normaal alles bij me, er is nooit wat slechts gebeurd, maar nu heb ik een zonnebrand, ik ben nat van de zee en ik heb heel veel geld in een strandcafé uitgegeven.

Dus heb ik een ijsje gekocht en ik ben onder de pier op het strand gaan zitten. En ik heb over mijn leuke uitdaging in Scheveningen nagedacht. Ik heb zulke mooie herinneringen aan die dag, het was zoals in een sprookje. Het maakt niet uit dat ik niet alles bij me had in mijn rugzak. Het was ook een leuke ervaring zonder plan een nieuwe plek te ontdekken. Precies omdat de dag niet perfect gegaan is, was hij zo speciaal: we hebben lekker gegeten en gedronken en zo veel gelachen en gespeeld. Naar mijn mening was het de mooiste dag van mijn tijd in Nederland.

Toen ik weer thuis aankwam, heeft mijn huisgenoot mijn zonnebrand gezien. ‘Even wachten,’ zei ze, ‘ik heb wat voor je.’ Ze heeft me een klein flesje after-sun aangeboden: ‘neem het even met je mee. Je kunt het in je rugzak stoppen.’ Ik heb haar hartelijk bedankt en een beetje ervan gebruikt, maar daarna heb ik haar het flesje teruggegeven. ‘Dat hoeft niet. Volgend weekend neem ik mijn rugzak niet mee,’ zei ik.

Nu, als ik over mijn tijd in Nederland denk, heb ik leuke herinneringen aan avonturen met mijn rugzak in mijn hoofd. Maar ik heb ook iets heel belangrijks hierdoor geleerd: geen plan te hebben, en niet te weten wat er gaat gebeuren, is ook spannend. Eveneens is het vaak mooier en specialer dan een zware rugzak vol verantwoordelijkheden op je schouders te dragen.

Harriet is bezig naar Duitsland te verhuizen om Engelse les te geven en haar spontane avonturen voort te zetten.