Kind’ren van mensen, mij benauwt….

Kind’ren van mensen, mij benauwt
dit roekeloos met waarden spelen;
hier het koude heersen-door-verdelen
en elders haat, die harten knauwt.

En overal een eend’re zucht
naar eens verworven zekerheden;
Geloof, te onoprecht beleden,
is van de harten weggevlucht.

Geen volk stond leger aan zijn tijd;
geen tijd schiep wreder moôglijkheden;
er is geworsteld en gebeden;
wat zegevierde was de nijd.

Niets werd gewonnen, dan aan haat
en aan bereidheid tot verdelgen;
straks is de bozen ’t bloedig zwelgen
en pleegt d’oprechtste zijn verraad.

Hemel, waaraan de sterren staan,
wat is der liefdelozen waarde?
Onder de sterren staat de aarde
in het koude haten bovenaan.

Jac. van Hattum (1900-1981)
uit: De pothoofdplant (1936)

———————————–

• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.