In gezondere tijden zouden we ergens rond deze tijd staken: wij, personeel van universiteiten. Om te protesteren tegen de talloze problemen die we zagen in het hoger onderwijs, de structurele onderbetaling in rijke tijden, de zware werkdruk, de onzekerheid voor het tijdelijke personeel,

Er was druk overleg met de Colleges van Bestuur over een geschikte datum en een geschikte vorm, want universitair personeel wil behalve de studenten ook de leidinggevenden te vriend houden. Maar er werd gewerkt naar een indrukwekkend beeld voor tijdens het journaal: dat van volkomen verlaten campussen en universiteitsgebouwen. Stilte waar normaliter altijd bedrijvigheid heerst.

Nu die campussen sowieso leeg zijn, hoor je niet meer veel van WO in Actie. De actievoerders zijn even geschokt door de golf die over ons is gekomen als iedereen, het is onduidelijk wat je nu nog moet eisen, en de actiebereidheid onder de achterban is vermoedelijk alleen maar afgenomen. Wie zijn dagen niet volstopt met zoom-meetings en online-colleges, heeft weer heel andere dingen aan het hoofd – privé-besognes van allerlei aard, zorgen over de eigen gezondheid of die van naasten, enzovoort.

Maar eigenlijk zouden de zorgen natuurlijk nu nog veel groter moeten zijn dan nu.

Het komende jaar zal de werkdruk alleen maar absurd hoger zijn. Naar verluidt loopt de economie een enorme knauw op – en dat gaat vast niet betekenen dat men nu extra in de universiteiten gaat investeren, en al helemaal niet in de geesteswetenschappen. Alle zekerheden staan onder druk en precies met een beroep op dat feit zal men heus onze posities niet beter gaan maken. Of studenten onder deze omstandigheden wel ineens zullen toestromen is ook maar de vraag.

Als er van de enorme overvloed van een paar maanden geleden nog geen kruimel afkon voor de (geestes)wetenschappen, hoeft niemand te denken dat we straks een stuk krijgen van de ingestorte taart.

En dus is het juist nu belangrijk om je te organiseren, om solidair te zijn, om krachtig te zijn. Als je nog geen lid bent van een vakbond, meld je dan nu aan. Ik ben zelf lid van de AOb, maar FNV of CNV kunnen natuurlijk ook. Vergeet al die verhalen die je jezelf hebt verteld over hoe je als onafhankelijk intellectueel je niet kunt organiseren.

Er komen donkerder wolken aan dan wie dan ook (die nu in het werkzame leven staat) heeft meegemaakt. Er is maar één paraplu: de solidariteit.

Afbeelding: Affiche NVV, 1937, Jos Rovers. Het geheugen van Nederland.