Ad Verbrugge in gesprek met vakdidacticus Theo Witte over het vak van de leraar.
Delen:
- Klik om af te drukken (Opent in een nieuw venster) Print
- Klik om dit te e-mailen naar een vriend (Opent in een nieuw venster) E-mail
- Klik om te delen op Facebook (Opent in een nieuw venster) Facebook
- Klik om te delen op WhatsApp (Opent in een nieuw venster) WhatsApp
- Klik om te delen op Telegram (Opent in een nieuw venster) Telegram
- Klik om op LinkedIn te delen (Opent in een nieuw venster) LinkedIn
In het interview wordt vaak gezegd dat het ‘staat of valt’ met de vakinhoudelijke kwaliteit van de leraar. Dat is natuurlijk waar, maar er is nog een reden dat we verre van het maximale halen uit leerlingen: een gebrek aan discipline. Dit is een pedagogisch probleem en hangt dus samen met het gebrek aan een schoolbrede pedagogische visie, die tegenwoordig lijkt te bestaan uit het wenselijk klinkende ‘de leerling staat centraal’ (oftewel: niet de stof, en zeker niet de docent). Je kunt in je eentje nooit normen streng handhaven als leerlingen het bij andere docenten makkelijker hebben. Pervers gevolg: leerlingen gaan klagen bij de schoolleiding, die vervolgens druk zet op vaksecties, wat tot verlaging van de lat leidt.
Mijn oplossing is om vooraf te communiceren dat falen een reële optie is, en leerlingen vervolgens zelf werkelijk verantwoordelijk te maken (dus: je mág ervoor kiezen om tijdens zelfwerkzaamheid te gaan ouwehoeren, maar dan is het je eigen schuld als je later enorme werkdruk hebt en/of het niet redt) – en dit te handhaven. Gevolg van zulke pedagogisch verantwoorde handhaving zal zijn dat er meer kinderen blijven zitten. Probleem is wel dat behoorlijk wat schoolleidingen dit niet willen omdat ze een op doorstroom gericht beleid voeren, want dat staat mooi in de cijfertjes. Kortom: de pedagogisch wenselijke oplossing is moeilijk te realiseren, met negatieve gevolgen voor de realisering van de vakinhoud, hoe goed de leraar zelf ook is.
En overigens ben ik van mening dat de studielast bij Nederlands flink verruimd moet worden, willen we werkelijk meer vakinhoud/literatuur realiseren.
Een zeer goede vakdidacticus die ook zijn sporen heeft verdiend in Suriname aan de mastersopleiding Nederlands van de Anton de Kom Universiteit van Suriname (AdeKUS).
Het is wel een beetje pijnlijk dat er wat neerbuigend wordt gedaan over de HBO-lerarenopleidingen. Daar komen prima leraren vandaan, zowel eerstegraders als tweedegraders. Dat HBO’s ‘universiteitje’ zouden spelen is uit de lucht gegrepen, integendeel, de vakinhoud wordt er voortdurend verbonden met het beroep van leraar. De HBO’s en universiteiten zouden wel veel meer kunnen samenwerken om leraren op te leiden, zodat er ook voldoende leraren met een academische achtergrond blijven instromen.
Over de HBO-lerarenopleidingen wordt zelfs erg neerbuigend gedaan. Meer dan gerechtvaardigd is gezien de kwaliteit van de universitaire lerarenopleidingen. En verder babbelt het gesprek maar door; de heren hebben duidelijk overal verstand van en willen graag een beroepsstandaard invoeren zonder die zelf ooit gehaald te hebben.
Sinds enige tijd wringt mij de identificatie taal-vaderland enorm. Wie in Vlaanderen opkomt voor Vlaams wordt als nationalist bestempeld. Aan ’t nationalisme gaan mensen dood, aan taal veel minder. Mij niet gezien.
Het ANV wordt stilaan NVA. Sinds enige tijd handelen beiden vooral economisch, als het maar groeit, “eternal growth”! English is good for flanders, assimilados, èvoluès, ontwikkelden. Schoenmaker blijf bij uw leest, leve het ANV (dat zich wel eens uitlaat over verengelsing) en laat laat het (aub op mijn blote knietjes), herbronnen in zijn culturele oorsprong.