Vandaag begint het EK Voetbal Mannen. De komende maand zullen velen weer in de ban zijn van het voetbal. Jelle Pieters en Kila van der Starre zijn ook nog eens in de ban van wat zij ‘voetbalflarf’ noemen: een voetbalwedstrijd op tv kijken, zinnen en zinsdelen van het commentaar noteren en daarna (zonder zelf iets toe te voegen) de fragmenten samenvoegen tot een gedicht. En ze nodigen iedereen uit om mee te doen!
De afgelopen jaren plaatsten de twee tijdens EK’s en WK’s oproepen op Facebook en Instagram en kregen ze veel enthousiaste reacties. Velen, waaronder heel wat docenten Nederlands, flarften mee. Ook nu roepen ze iedereen op om mee te flarfen. Morgen vertellen ze nog meer over dit initiatief bij De Taalstaat.
Iedereen die wil kan heel simpel meedoen door zijn of haar voetbalflarfgedicht op welk sociaal medium dan ook te delen met de hashtag #voetbalflarf
✒ Doe je mee?
Dit zijn de regels:
1. Je schrijft een gedicht dat enkel bestaat uit zinnen en zinsdelen die de voetbalcommentator(en) uitspreekt/uitspreken 📢
2. Je mag dus niets zelf toevoegen ❌
3. Je mag wel knippen, plakken en schuiven ✂️
4. Je mag zelf weten op welke zender je kijkt 📺
5. Als je het leuk vindt: plaats het resultaat op jouw social media en voeg de hashtag #voetbalflarf toe
Hieronder staan twee voorbeelden van voetbalflarfgedichten ter inspiratie.
Niet ongevaarlijk (Frankrijk tegen België, halve finale WK Voetbal, 10 juli 2018)
De trouwe luitenant,
Door: Kila van der Starre
hij is rustiger geworden.
Hij heeft een computer
in zijn hoofd zitten,
een externe harde schijf,
die kan niet alleen lopen.
De drukte neemt toe,
iedereen wijst.
De stress neemt toe,
hij hoort het suizen,
ingesloten, moeilijk.
Dan gaat ‘ie zwerven,
rustig schuiven,
even contact zoeken.
Ze proberen tussen de lijnen te lopen,
even knijpen naar een kant,
maar er is weinig ruimte,
zwervend door het veld,
terug om de bal te voelen.
De hoek waar niemand is (Nieuw-Zeeland tegen Nederland, WK voetbal, 11 juni 2019)
De jacht is geopend
Door: Jelle Pieters
met zwaaiende armen.
De totale rust
ineens
ergens in een stoffig archief weggelegd.
Ze houdt even in,
wachtend op dat ene moment.
Zoeken,
puzzelen,
opnieuw organiseren.
De hoek in waar niemand meer is.
Er komen ruimtes.
Dan slaat de twijfel toe,
duidelijk herkenbaar.
Op zoek naar wie?
De paniek.
Huilend in de catacomben.
Er is geen eindstation.
Laat een reactie achter