De duindoorn

De duindoorn bloeit. De duindoorn bloeide ook daar.
Dat is al lang geleden. Al vijf jaar.

Vijf jaar. En al hun strijden ging te loor
Om tot dit niets te komen. En waarvoor?

De duindoorn bloeit. De strijd heeft afgedaan.
De wereld zal ook eens verloren gaan.

Avond

Met de’ avond worden de duinen eenzamer,
Luider aanhoudend wordt het zeegeruisch,
Een schip de van ’t omheen vervreemde kamer,
Een alleen eiland het geluidloos huis.

Eenzamer dan de duisterende paden,
Die van het huis naar ’t eeuwig ruischen gaan,
Is ’t hart dat, onherroepelijk verraden,
Elken dag weer van niets moet voortbestaan.

J.C. Bloem (1887-1966)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.