Wanneer ons Claesje ‘s avondts laet
Op solders, oft op’t kerck-hof gaet,
Dan singht en fluyt hy wat hy magh,
Veel meer als hy doet over-dagh,
Niet dat het singhen hem behaeght;
Neen, daer is iet dat Claesje plaeght,
Hy is vervaert, en bloo, en schouw,
Hy vreest by nacht den bittebouw,
Dat die hem ergens grijpen sal,
En daerom veynst hy bly gheschal:
Want waer ons Claesje niet verveirt,
En sat t’in t’hoexken vanden heirt,
T’en peysden niet eens op den sanck
Al viel den avondt noch soo lanck.
Veel singen by den koelen wijn,
Die in hun hert niet bly en sijn;
Veel lacchen op een bruyloft-feest,
En treuren binnen in den gheest;
Veel dansen met een lichten voet,
En laeyen droefheyt in’t ghemoet:
Al spelen sy dan nachten lanck,
t’Gaet al ghelijck ons Claesjens sanck,
‘k En acht geen blijdtschap noch geen feest,
Daer d’aensicht lacht, en t’Herte vreest.

Adriaen Poirters (1605-1674)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.