Ja, dat moet u natuurlijk weer hebben. U volgde de wedstrijd voor wetenschapspoëzie, want u dacht: dat is nou eens een leuke, speelse manier om wetenschap over het voetlicht te brengen! Wetenschapsnieuws lijkt tegenwoordig wel te bestaan uit twee soorten: hiep-hiep-hoera-verhalen óf vijandigheid. Poëzie roept die vijandigheid niet op. Sterker nog, poëzie roept de verwondering op waarmee een onderzoeker een vraag stelt. Dat is nog wezenlijker dan hiep-hiep-hoera.
Dus ja, u dacht: dat is een leuke wedstrijd. U las met belangstelling de uitslag in het NRC. U was geboeid door het juryrapport, opgesteld door Anna Enquist, Ionica Smeets, Edward van de Vendel en Marlies ter Voorde. U luisterde hoe Bart de Haas erover vertelde in De Taalstaat. U was zó onder de indruk van de drie winnende gedichten, dat u over het hoofd zag dat u ook een bundel met wetenschapspoëzie kon bestellen. Dat moet u weer hebben.
Gelukkig: bestellen kan nog altijd. En dat was kennis, zeg je dan kost maar €25,00 plus een tegemoetkoming in de verzendkosten van een knaak. Daar gaat u niet failliet aan en met de mooie gedichten verrijkt u uw leven.
En, eerlijk gezegd, u verrijkt ook de kas van de VWN, de Vereniging voor Wetenschapsjournalistiek en -Communicatie Nederland. Niet alleen ben ik daar bestuurslid, ik ben er ook gebombardeerd tot poëziedistributeur. Zoals u op de bovenstaande foto ziet, zijn de zeven strekkende meters wetenschapspoëzie die mijn woonkamer veranderden in een pakhuis, al aardig gereduceerd. De resterende wijsheid ligt echter behoorlijk in de weg.
Kortom, bestel En dat was kennis, zeg je dan via uitgeverij Opwenteling, via een plaatselijke boekhandel (zoals) of via mij / de VWN. Dan kan de VWN verder werken aan betere wetenschapsjournalistiek en krijgt u zelf dat kleine beetje talige ontregeling dat het leven zoveel aangenamer maakt.
Dit stuk verscheen eerder op Mainzer Beobachter
Wat een prachtig stukje wervende tekst is dit. Chapeau!