Uit Slangen, de nieuwe bundel van Dominique De Groen. (En een recensie.)
Walg van dit trieste meisje, werp haar van me af als slangenvel
en de dorre dode huid krult op in de vlammen.
Een film en in iedere scène ben ik Jennifer Lopez die een
anaconda wurgt die zich rond de zeldzame bloedorchidee heeft
gewikkeld waaruit zij de molecule voor een levenselixir wil
destilleren
en in iedere scène komt de gele albino tijgerpython die rond
Britney’s nek gedrapeerd lag tijdens haar performance van
I’m A Slave 4 U op de 2002 VMA’s naar me toe geglibberd,
wikkelt ze zich rond mijn naakte lichaam en knijpt …
… toont me, vlak voordat mijn ogen uit hun kassen springen,
een gladde natte wereld zonder dieptes, een toekomst met
schubben die niets anders bedekken dan meer schubben …
… een shift van technologieën voor het verwezenlijken van een
betere wereld naar technologieën van controle & surveillance …
Dominique, wat is de diversiteitsaanpak in jouw werk?
De verbolgen kunstenaars kronkelen naakt in biologisch
afbreekbare glitter, in de glinsterende assen van het teken
de kurkdroge prairie bedekt onder gistende kadavers
ik draai ze om en ieder gezicht is het mijne
less like a phoenix rising from the ashes, more like a raccoon
waddling away from a dumpster fire
ben hier niet om vrienden te maken ben hier om te winnen
Dominique De Groen (1991)
uit: Slangen (2022)
Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail
Laat een reactie achter