Uit Tijgerbrood, de nieuwe bundel van Ruth Lasters.

Servies

De allerlaatste mensen eten in een eindeloze trofeeënkamer
zittend op Ballons d’Or van Zidane, Van Basten en Figo.

Ze snijden dwerggoudbrasems uit zuurstofarme oceanen aan
op platina platen zoals Abbey Road, Achtung Baby, Nevermind
en slurpen uit vergulde bekers van Grand Slams

een door hitte erg versuikerd sap met gekke oude namen
als Lafite, Meursault. Monden, kinnen veegt men ginder schoon

met vellen uit The Waves gerukt of Un amour de Swann
en soms ook wel met repels canvas uit
Las dos Fridas of uit Les Demoiselles d’Avignon.

Hun medio-millennium-moedeloosheid
muteert er tot extreem lome grootheidswaan door steeds
met tongen, lippen langs zulk luisterrijk

servies te gaan, dat ze ten slotte weigeren na gebruik
zelf van etensresten te ontdoen met schimmels, almaar giftigere,
tot resultaat. Uiteindelijk sterft de mensheid uit

door niets dan een gebrek aan een vrijwilliger
voor de vaat.

Ruth Lasters (1979)
uit: Tijgerbrood (2023)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht