Met kleine schokjes

Te leven probeer ik, vorm op vorm,
lief — je maakt me wild en slordig.
Jij, naast jou alleen de dodelijke orde:
met kleine schokjes ouder worden.
Vannacht heb ik ze gevoeld, ze wekten me,
het was of ik iets dieper schroefde in mijzelf.
Een spiraal zag ik die me omsloot,
glad koud staal waarlangs ik stukje voor stukje
neergleed met mijn mooie gedachten.
Nadien werd ik bijzonder kalm.
Ik wilde opstaan om het huis te ruimen,
maar jij — jij danste op kaBOEM kaBOEM muziek
de kamer door, je juichte om ons beiden,
je liet me niet.

Nico Slothouwer (1956-1987)

---

Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail.