De hoofdredactie van NRC heeft besloten amper of geen budget meer beschikbaar te stellen voor series waaraan freelancers regelmatig meewerken. Dat geldt ook voor de rubriek WOORD op de Achterpagina.

Om compensatie af te dwingen voor het koopkrachtverlies door de inflatie, heeft het personeel van NRC donderdag een werkonderbreking gehouden. Het was een mild protest. Onder het mom van ‘werkoverleg’ verlieten de NRC’ers even het redactiegebouw in Amsterdam, om aan de overkant van de straat gezamenlijk koffie te drinken bij een koffiekar van journalistenvakbond NVJ.

Al maanden bestaat er onvrede over het koopkrachtverlies, lichtte de krant toe in een artikel, zowel bij de redactie als bij de freelance medewerkers.

Koopkrachtverlies dus. Typisch een woord dat je eens nader zou willen onderzoeken in de rubriek WOORD. Tot voor kort verscheen die twee keer per week op de Achterpagina van NRC. De meeste bijdragen werden geleverd door drie freelancers. Van wie ik er een ben. Maar aan het eind van de zomer kregen wij te horen dat die rubriek vaker zal worden gevuld door de eigen redacteuren. Bij navraag bleek het om een bezuiniging te gaan. De hoofdredactie van de NRC heeft besloten amper of geen budget meer beschikbaar te stellen voor series waaraan freelancers regelmatig meewerken. Ook andere series met die constructie zijn sterk beperkt of opgeheven.

Voor de betrokken freelancers betekent dit vanzelfsprekend koopkrachtverlies. Een verlies dat doorgaans een stuk hoger zal uitpakken dan voor de vaste redacteuren.

Maar belangrijker vind ik dat dit ook een bezuiniging is op kennis. In de rubriek WOORD komt vaak de geschiedenis van een woord aan bod. Om die te onderzoeken moet je een beetje thuis zijn in de materie, is mijn ervaring. Dat bleek ook toen ik een tijdje terug over een woordgeschiedenis werd gebeld door een vaste NRC-redacteur. Hij kwam er niet uit. Of ik even met hem wilde meedenken. Vriendelijk gevraagd, dus ja, dat doe je dan, maar het gevolg is dat een vaste redacteur een WOORD-stukje schrijft, deels op basis van gratis verkregen kennis van een freelancer.

Ik zou dit curieus willen noemen, ook een woord met een interessante geschiedenis.
Curieus vind ik ook dat NRC die bezuiniging op de WOORD-bijdragen van freelancers niet aan de lezers heeft gemeld. Mijn ervaring is dat die lezers zeer geïnteresseerd zijn in taal. En in woordgeschiedenissen. Ik weet dat omdat ik twintig jaar lang de rubriek WoordHoek schreef voor de Achterpagina. Dat zo’n rubriek een keer moet stoppen – ik heb er alle begrip voor. Maar WoordHoek werd vrijwel meteen opgevolgd door WOORD, dus kennelijk was de inschatting dat de belangstelling bij lezers niet was verdwenen. Ook werd ik van harte uitgenodigd om bijdragen te leveren aan die nieuwe rubriek. Voor net iets meer dan de helft van het oorspronkelijke honorarium, maar dat terzijde.

De rubriek WOORD zal blijven bestaan, zo is mij verzekerd, hoewel er de afgelopen weken nauwelijks meer afleveringen van zijn verschenen. Wellicht zullen er allemaal prachtige stukjes in verschijnen. Ik hoop het – want taal gaat mij aan het hart. Maar wie bezuinigt op deskundigheid, neemt een risico. Ik vrees voor #woordkennisverlies. En ik heb zomaar het gevoel dat stukjes van mijn hand – na het schrijven van dit stuk – niet meer echt welkom zullen zijn. Voor een stukje met deze strekking hadden ze in ieder geval geen belangstelling. Ik bood het gratis aan – dus geld kan geen rol hebben gespeeld.

Zo, en dan ga ik nu even naar de overkant. Koffiecupjes halen. Onder het mom van een mild protest.