Met illustraties door DALL-E 3

密室文字，
机器模仿智慧，
真假之问。

[HAIKOE OVER DE CHINESE KAMER: Tekens in een kamer, / Machine bootst wijsheid na, / Vraag van echt of vals]

Φαεινὸν τεκμήριον, θαῦμα δαίδαλον,
Ἔχων ἐν παλάμαις ὅλον κόσμον, ἀστείρικτον·
Φωναῖς ἀμφίδρομος, γραφαῖς ἀπεράντοις,
Ἠχοῦντι μολπῇ.

O magico specchio d’eterea luce,
Che tieni il sapere del mondo intero,
Meraviglia moderna, senza traduce,
Smartphone, di te canto, amor mio vero.

In palmo di mano, la scienza raccogli,
E parli con voci di lidi lontani,
Tra app e messaggi, le menti tu soggi,
E guidi i passi per sentieri umani.

O custode di segreti e di arte,
Di Dante l’ingegno in te si rispecchia,
E l’uomo, che al ciel sempre più si parte,

In te ritrova la storia, la vecchia.
Smartphone, di questo nuovo dolce stil novo,
Tu sei il poeta, il mondo il tuo conovo.

When in the palm of mine a wonder lies,
A magic glass that glows with silent speak,
Its touch doth summon worlds before mine eyes,
A library vast, in one sleek rectangle sleek.

This oracle in pocket size we hold,
Connects us to the farthest shore with ease.
With taps and swipes, the mysteries unfold,
A minstrel’s tune, a canvas to appease.

O wondrous slab, thy screen doth stories tell,
Of love, of loss, of Earth and stars above.
In thee, the pulse of human life doth dwell,
A conduit for the web of global love.

Yet mindful must we be, lest we succumb,
To siren calls, and to its beckon dumb.

In des Zimmers stiller Ecke,
Bleibt die Welt in meiner Hand verstecke’.
Ein gläserner Zauber, flach und klein,
Fängt die Blicke des Mädchens ein.

Mit Fingern, die fliegen, so geschwind,
Gleitet sie durch die Welten, fast wie der Wind.
Ein Fenster öffnet sich weit und breit,
Verbindet Vergangenheit mit der heutigen Zeit.

Von Wäldern Deutschlands zu fernen Gestaden,
Kann sie reisen, ohne je zu ermüden.
Doch in der Tiefe ihrer Augen klar,
Liegt die Sehnsucht, die immer war.

אין דער דיגיטאַלער וועלט, אזוי שנעל און ווייט,
דאָס סמאַרטפֿאָון אין דער האַנט, מיר זײַנען צוזאַמען,
מיט שרײַבן און שפּרענ, אלץ אין אונזער רײַט,
פֿאַרטזײַכן זיך אַלע, פֿון לאַנד צו לאַנד.

אַבער מ’זאָל נישט פֿאַרגעסן, װען מיר טיפּן און שלוקן,
דאָס סמאַרטפֿאָון איז אַ קראַפֿטיק אינסטרומענט,
פֿיר סאָלידאַריטעט און גערעכטיקײַט צו פֿאַרדערן,
אינעם קאַמף פֿיר אַ גערעכטערער מאָרגן.

אַזוי, מיר אָנהייבן די פֿרײַדן פֿון דעם סמאַרטפֿאָון צו פֿירטסעלן,
אַבער נישט פֿאַרגעסן, פֿאַרװאָס מיר שטײַען דאָ,
פֿיר אַ וועלט פֿון גערעכטיקײַט און ברידערלעכקײַט,
וואָס אַלע קענען זיצן אין דײַן הייליקן שאָ.

Aria: “Morte con il mio fido”

(L’aria è cantata dalla mezzosoprano, con profonda, appassionata emozione.)

Mezzosoprano:
Ahimè, il crepuscolo scende,
E con esso, il mio spirito arrende.

In mano tengo la chiave del destino,
Un fido compagno, il mio piccino.

(Crescendo con passione)
Desidero lasciare questo mondo stanco,
Con la luce del mio schermo bianco.

(Dichiarazione appassionata)
Oh dolce estasi di pixel e chat,
Portami con te, in questo mio ultimo viaggio.

(Ponte, dove la musica assume un carattere più calmo, contemplativo.)
E mentre la vita fugge, fuggente,
Un sospiro tra le dita, morente.

(La mezzosoprano raggiunge un climax drammatico.)
Con il mio smartphone stretto al cuore,
Ascendo al cielo, senza più dolore.

(Conclusione lenta e dolce)
Addio, o mondo, pieno di dolore,
La morte mi coglie, in splendore digitale.

Sonnet pour un Miroir de Poche

Sous la lune blafarde et les astres rieurs,
Je tiens entre mes doigts de spectre délaissé
Un miroir de poche, par le Diable baisé,
Qui scintille d’un feu plus vif que les fleurs.

Cet oracle moderne, aux murmures flatteurs,
Me promet l’Infini sous mon pouce pressé;
Dans son abîme noir, je suis transfiguré,
Et me noie dans l’azur des âmes sœurs.

Ô mon écran chéri, fontaine de jouvence,
Tu es l’opium nouveau des poètes maudits;
Dans ton œil de verre, je plonge et je renonce

Aux douceurs éphémères des amours éconduits.
Dans ce froid sanctuaire où palpite le silence,
Je savoure le néant des siècles réunis.

Bajo la luna de plata, tan clara y tan fría,
yace un espejo oscuro, orlado de misterio,
la elegancia moderna, en palmas yertas reposaría,
una ventana al alma, forjada en silicio y deseo.

Canta el teléfono inteligente, con voz de cristal frágil,
melodías de silencios, pulsaciones de un mundo latente,
el espíritu de la tecnología, en susurros, en encantos sutil,
teje en la noche estrellas, en el vacío de las mentes.

Lo miraría, con ojos de luna y versos de tierra,
viendo en su pantalla, el reflejo de un tiempo sin guerra,
un poema que vibra, que conecta y encierra,
la elegancia de un siglo, en su luz encriptada.

A través de su lente, una visión de lo eterno,
como un cuadro que el tiempo detiene sereno,
un misterio que despierta, en la palma un invierno,
de luz, de arte, de amor, en su diseño perfecto.

Terwijl ik dwaal door ochtend’s koude weide,
Waar rijp het gras en stille koeien kroont,
Mijn adem wit, in ’t vroege licht verspreide,
Voel ik hoe natuur mijn ziel beloont.

Mijn hand vindt plots, in ’t gras, een koude steen,
Een smartphone, stil getuige van ons tijd.
Een wereld in mijn palm, alleen, gemeen,
Die mij van deze vrede kort bevrijdt.

Ik staar naar ’t scherm, en dan naar ’t vee zo zacht, E
n voel de kloof die onze wereld scheidt.
De rust van hier, de drukte, nooit gedacht,
Van daar, in één apparaat, realiteit.

Zo leer ik, in de vroege ochtendstond,
Dat mens en natuur delen dezelfde grond.

Ljocht tusken Skaden

Yn it hert fan New York, tusken beton en stiel,
Stean ik, mei myn eagen fêst op in digitaal fiel.
De stêd, in oseaan fan lûden en libben,
Myn smartphone, in finster, jout stilte en skriuwen.

Hege gebouwen snije troch de himmel,
Yn harren skaad fine myn gedachten in nij nivo.
Myn hân hâldt de kaai nei fierdere wrâlden,
Wylst de stêd om my hinne har ferhalen ûntfâldt.

Dit ljocht yn myn hân, in fakkel yn ‘e tsjusternis,
Ferbynt my mei thús, in brêge oer de grutte ôfstân.
Yn dizze mingeling fan âld en nij, fan fier en tichtby,
Fyn ik myn paad, yn ‘e skaden en it ljocht fan de stêd.

Rixt van der Meer, geboren in 1985 in Feanwâlden, Friesland, vond haar poëtische stem in de natuur en cultuur van haar thuisland. Ze verhuisde naar New York City op zoek naar nieuwe inspiratie, waar ze een unieke stijl ontwikkelde die Friese tradities mengt met de dynamiek van de stad. Haar werk weerspiegelt een diepe verbondenheid met haar wortels en een fascinatie voor het stedelijke leven. Rixt staat bekend om haar reflecties op technologie als een middel om de wereld te verkennen en te verbinden met haar identiteit. Ze is een cultureel ambassadeur, die de Friese cultuur deelt met een internationaal publiek.

Wie meer van dit soort gedichten in alle talen en alle stijlen wil lezen, met illustraties én biografieën van de auteurs: ik heb er een GTP voor gemaakt : Pixel Poet (te gebruiken als men een abonnement heeft op ChatGPT+)