Yn ferskate fraachpetearen hat Diet Huber witte litten dat Nederlânsk en Frysk har like leaf wienen. Har heit wie Nederlânsk, har mem wie Frysk. Se hat likefolle boeken yn it Frysk as yn it Nederlânsk skreaun, dat die se earlik om en om. Hast twangmjittich, om net ien taal foar de oare te setten.
Lit ús dit foaropstelle: har Nederlânske wurk is net om ’e nocht. Yn earste ynstânsje waard de poëzybondel De uil met zeven zuurtjes (1959) bekroand mei in Gouden Griffel. Wim Hora Adema, haadredakrise fan Het Parool, skode har nei foarren as talint en opfolger fan Annie M.G. Schmidt, dy’t yn dy tiid furoare makke mei Jip en Janneke.
De bernerubryk fan Het Parool hie foar Huber in opstap wêze kind nei gruttere bekendheid yn Nederlân. Huber wie lykas Schmidt fernijend en wist de doelgroep oan te sprekken. Fan Nederlânsktalige lêzerkes krige Huber ek brieven rjochte oan har pseudonym Marja. Se keas foar in foarm dy’t goed wurke foar harsels, mar dy’t ek hiel flechtich wie. Har brieven fan en nei har alterego Marja waarden goed ûntfongen, mar wienen ienmalich en gienen nei in wike by it âld papier. Der is net in publikaasje kommen fan alle brieven byinoar om alles nochris werom te lêzen. It wienen ek gjin koarte fersen sadat bern se út de holle leare en trochjaan koenen. It wurk wie bedoeld as aardichheidsje op dat momint.
Oan erkenning gjin gebrek. Dêr hawwe Schmidt en Huber noch moaie brieven oer wiksele. Schmidt wie fan miening dat it gjin doel hie om te skriuwen foar erkenning. Der binne twa redenen om te skriuwen, miende se: foar wille of foar jild. Huber wie it dêr net mei iens, want njonken erkenning foar harsels gie it har ek om erkenning foar de Fryske berneliteratuer en it Frysk sels. De froulju wienen oan inoar weage en hawwe yn harren begjinjierren in ferlykber súkses behelle. Dochs is de grande dame fan it berneboek noch altyd populêr yn Nederlân, wylst Huber hjoed-de-dei gjin fans mear hat.
Sa’n resonânsje as mei de poëzybondel Tutte mei de linten (1955) hat Huber nea hân mei in Nederlânsktalige publikaasje. Je soenen úthâlde kinne dat de marketing fan Jip en Janneke sa effektyf wie, dat it gjin romte liet foar oare talinten. Der wienen in soad nije skriuwers en der barde sa’n soad op it mêd fan bernepoëzy dat it hiel wichtich wie om produktyf te bliuwen en konsistint hege kwaliteit te leverjen.
De sichtberens is ek in faktor yn it súkses op lange termyn. Online kinst noch in hiel soad fersen fan Annie M.G. Schmidt fine, mar wurk fan Diet Huber stiet net op gedichten.nl en 1001gedichten.nl. Dat hat benammen mei copyright te krijen. Diet Huber sels, mar ek har neibesteanden, hawwe der altyd hiel fûl op west dat it wurk inkeld mei tastimming en tsjin betelling publisearre waard. De uil met zeven zuurtjes stiet wol auteursrjochtlik beskerme op DBNL, mar fierder binne de wurken allinnich yn boekfoarm beskikber. Wat mooglik ek meispile hat, is dat Huber inkeld foar bern skreau, wylst Schmidt ek in tal klinkende fersen foar folwoeksenen skreaun hat. Dêr hat Schmidt har lêzerspublyk nochris mei ferdûbele en har namme mei glâns ferivige yn de literatuerskiednis fan Nederlân. Wylst Schmidt hieltyd populêrder waard, ferdwûn Huber nei de marzje. Faaks wie Nederlân te lyts foar twa grutte bernedichters. Hie Annie M.G. Schmidt der net west, dan wie Diet Huber faaks yn it kollektyf ûnthâld hingjen bleaun.
Fierder lêze:
Laat een reactie achter