houdt de hele neerlandistiek al jaren in een verstikkende wurggreep – denkend aan Evi kan ik niet slapen, niet slapend denk ik aan Evi. Dat soort dingen.
Soms valt er ineens iets op, alsof er iemand naar staat te wijzen. Zo lezen we in krans 8 van Disoriëntaties deze regel:
‘Jouw naam luidt nu Europa,’ zegt hij zacht
In krans 11 staat echter deze regel:
‘Mijn naam is niet Europa, ik heet Eva
Daar is toch iets mee? Of niet soms? Als je wilt horen wat verborgen boodschappen zijn, dan moet je een tekst hardop lezen. Door de verklanking komen er betekenissen naar boven die je niet had gezocht. Lees krans 8 eens hardop, en denk hierbij niet aan de buren. Je hoort alliteraties en klinkerrijmen die je nergens anders in de dichtbundel hoort.
In het eerste sonnet van krans 8 valt dit dan enorm op:
Hier worden ieders lichte fantasieën
Door elf libellen tot een lied berijmd
Zij lamelleren stille elegieën
Ludiek met letterrijm aaneengelijmd
Libellen die lamelleren? Hou op met ons. We noteren een L. Is het de L van Lieke Marsman? Het tweede sonnet dan. Zit daar ook zoiets in? Ja, maar die hadden we niet meteen door.
Mijn lexicon telt honderd mooie monden
Door Sapfo proper voor mij uitgezocht
De honingzoete glorie deelt haar zonden
Vooral die honderd mooi monden… Dat lijkt erop dat de O een belangrijke rol speelt in deze regels. Lowieke Marsman? Enfin, wij door.
Toch dwarrelt diepe droefheid van de daken
LOD. Dat gaat richting Lodewijk. Maar de volgende sonnetten zorgden voor twijfel. De laatste paar sonnetten vormden een raar woord, iets met ANORD? Is dat een staart van Leonard? Ilja Leonard Pfeijffer? Maar ‘Pfeijffer Leonard’ was uitgesloten. Wat een wanorde ontstond er ineens! Totdat de V boven kwam drijven in sonnet 9. VANORD… Van Oord… We hadden de oplossing. Evi Aarens is
Evi is, gewoon, Evi zelf. Ik weet dat zeker. Ze woont echter niet in Londen. Ik zag Evi Aarens gisteren in een supermarkt in Zwolle. Ik vertelde haar hoe cool het was om haar in levende lijve te ontmoeten, maar ik wilde geen sukkel zijn en haar lastigvallen en om foto’s vragen of zo. Ze zei: “Oh, zoals je nu doet?” Ik was verbaasd en het enige wat ik kon zeggen was “Huh?”, maar ze kapte me af en zei “huh? huh?” en sloot haar hand voor mijn gezicht. Ik liep weg en ging verder met winkelen, en ik hoorde haar grinniken toen ik wegliep. Toen ik mijn spullen aan de voorkant wilde betalen, zag ik haar proberen de deur uit te lopen met wel vijftien Milky Ways in haar handen zonder te betalen.
Het meisje aan de balie deed er heel aardig en professioneel over en zei: “Mevrojuw, u moet eerst betalen.” Eerst deed Evi alsof ze moe was en haar niet hoorde, maar uiteindelijk draaide ze zich om en bracht de Milky Ways naar de toonbank.
Toen het meisje achter de kassa een van de repen pakte en die meerdere keren begon te scannen, hield Evi haar tegen en zei dat ze ze allemaal afzonderlijk moest scannen “om elektrische infettering te voorkomen”, waarna ze zich omdraaide en naar me knipoogde. Volgens mij is dat niet eens een woord. Nadat de cassière elke reep had gescand en in een zakje had gedaan en de prijs begon te noemen, bleef Evi haar steeds onderbreken door heel hard te gapen.
Vertaald met DeepL.com (gratis versie)
Ik kom langs een andere weg tot dezelfde conclusie.
De website van Evi Aarens is eviaarens.nl. Dit domein staat volgens sidn.nl op naam van “Evi Aarens, Evi Aarens Enterprise”, met als e-mailadres aarensevi@[provider1].com (door mij gecensureerd). Als je bij provider1 aangeeft dat je het wachtwoord bent vergeten, krijg je een deel van een alternatief e-mailadres te zien: lo••••••@[provider2].com (censuur met puntjes door provider1). Het via Google makkelijk te vinden e-mailadres van Lodewijk van Oord is lodewijk@[provider2].com Dat past dus precies.
Ik dacht dat de aap al lang uit de mouw was: https://neerlandistiek.nl/2023/04/evi-aarens-en-ik/
Hij geeft het notabene zelf toe: Evi Aarens c’est moi.
Maar wat zijn de overeenkomsten tussen het werk van Lodewijk en van Evi? Daarover lees ik niets. En het gaat dan niet zozeer om grote thematische overeenkomsten maar om kleine overeenkomstjes. Om, zeg, tics.
Ik zie Henkes wel in staat om een alter ego met betreffend werk te fabriceren en te fabuleren. Edoch, Henkes zal zich wel verraden door zijn eigen tics.
Wie Evi is, dat weet wellicht Marc van Oostendorp. Wichel zijn berichten, wentel ze in driedaagse, tegen beschimmeling dreigende koffiedrab, laat je krolse kater er linksom schuins over plassen en voilà, het raadsel krijgt een eerste begin van een oplossing.
Van Oord? Familie van de baggeraars? Van Bach tot bagger?
Maar wat heeft men eraan als men weet dat Evi Aarens in feite een collaboratie van Marjolein Faber en Frans Timmermans is met ruggespraak van Sven Kockelmans? Wat dan nog? Wordt het oeuvre van Evi dan plots een ander oeuvre? Me dunkt van niet.
Maar wie echt wil zoeken, raad ik de link aan van Claude Levi-Strauss en diens idee van het wilde denken. Een link die zwaar onderbelicht bleef. En o ja, link ook deze link aan Cambridge. Verder zeg ik niets. Nou ja tot een volgende maal in deze never ending soapstory.
Evi, blijf onbekend. 🙂
Waar de oplossing ook ligt, niet in mijn koffiedrab.
Marc, Evi woont toch in Italië?
Londen (Russell Square). Ze heeft naar verluidt wel goede vrienden in Italië.
Misschien wordt het tijd dat iemand een nieuwe ‘onbevoegdheid der Nederlandse literaire kritiek’ schrijft. Soms denk ik echt dat Evi en ik de enigen zijn in de Nederlanden, die kunnen lezen.
Ik vind het eerlijk gezegd vervelend hierover te moeten lezen. De identiteit van Evi Aarens houdt me hooguit uit mijn slaap omdat dit non-probleem afleidt van de literatuur. Het is zoiets als Marek van der Jagt, die dan Arnon Grunberg blijkt te zijn, of de “Writers on heels”, die vinden dat het uiterlijk van de auteur er ook toe doet.
Die media-spelletjes dragen bij aan het voze vooroordeel dat literatuur alleen gaat om de pionnetjes en niets toevoegt aan onze cultuur. Ik lees liever een blogje over de vraag of een boek goed is en of de thematiek betekenisvol is.
Op zoek
Wim T. Schippers, een enigszins dadaïstische woord- en beeldkunstenaar, schreef de tv-serie “Op zoek naar Jolanda”. Een helaas al te melige serie zonder hoogstandjes. Maar goed, of slecht, men is hier op zoek naar Evi.
Over tien jaar komt er wellicht een boekwerkje uit met titel: Op zoek naar Evi. Hopelijk een smeuïg boekwerkje dat dadaïstisch spot met de zoektochten van de obsessieve, nogal bigotte zoekers en daarnaast de psychosociologie achter die dolende zoektochten op de korrel neemt. Een boekje dat weinig over literatuur gaat maar wel over gekke, uit hun bochten vliegende kronkels in de menselijke geest.
Op zoek naar … Proust moest ook al niets hebben van het belichten van uiterlijkheden van auteurs. Vergelijk zijn “Contre Sainte-Beuve”.
https://www.parool.nl/ps/marcel-proust-tegen-sainte-beuve-relaas-van-een-ochtend~be20cf98/?referrer=https://www.google.com/
Waar staat die T. in “Wim T. Schippers” voor? Wel, die T. staat voor “Schippers”.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik heb enorm veel plezier beleefd aan de stukken van Evi Aarens hier op neerlandistiek.nl over poëzie en poëziekritiek. Wie daar achter zit, kan me niet zo veel schelen.
Wel vind ik het in stand houden van het imago van dat jonge meisje in Londen aan de kinderachtige kant.
Helemaal mee eens. Dit spelen met een mysterieuze identiteit is allang niet boeiend meer.
Dat Bas Jongenelen het gesprek erover weer aanzwengelt, verbaast me niet…
Denk nog steeds dat achter Aarens een paar bevriende dichters zitten, onder wie Jongenelen zelf.
https://neerlandistiek.nl/2023/01/uberfictie-of-pseudoniem-tot-parodie/
In de literatuur heb je dubbelspionnen. Aan de ene kant bespioneren ze de ander en aan de andere kant gaan ze samen door een sonnet. Ze verraden elkaar zonder dat zij dit van elkaar weten. Oplichters en tegelijk onzichtbaar blijven. Gepakt willen worden. Zoek mij. Dit cynisme is al zo oud. Verkeerd verlicht bewustzijn. De schrijver weet wat hij doet. Gedreven door een drift, drang vanuit zijn binnenbrein tot een infantiel zelfbehoud. Zelfbehoud daar gaat het dus om. Met schoonheid.