Iemand staat met haar foto in de krant, in ons herleefde managersfeuilleton De verleden tijd van lijken.

“Mensen,” zei Flo, de nieuwe decaan van de faculteit altijd als ze het woord voerde. Sommigen verdachten haar er om deze reden van dat ze heimelijk weleens woke kon zijn. Waarom zei ze niet gewoon ‘dames en heren’ zoals vroeger? “De wereld is gek geworden” Deze sommigen drongen daarom af en toe aan de lunchtafel aan op haar ontslag, ook al hadden de lunchpartners helemaal geen macht om Flo te ontslaan.

Anderzijds wist niemand of ze vroeger, toen woke nog niet bestond, dan wél ‘dames en heren’ had gezegd.

Flo was zich in het geheel niet bewust van de discussie over haar eventuele wokedom. Ze vervolgde daarom haar toespraak. “Zoals jullie weten hebben we een nieuwe regering. Ik heb daar”, ze keek schalks om zich heen, “ook niet om gevraagd.” Er werd niet instemmend gehumd, het bleef eigenlijk doodstil. “Dit beleid”, zei Flo, nu ernstiger, “is mij natuurlijk een gruwel. Het stuit me tegen de borst. Ik word er, dat mogen jullie eerlijk weten, onpasselijk van.”

“En verdrietig”, vulde Wouter aan. Hij was inmiddels weer hoogleraar, maar zat naast haar omdat hij tot voor kort decaan was geweest. Samen hadden ze de boodschap voorbereid die ze nu naar voren moesten brengen.

“Maar we moeten realistisch zijn.Het gaat al een tijdje niet goed met de faculteit. Ook zonder De Grote Blonde Leider zouden we waarschijnlijk wat efficiënter kunnen werken,” zei Flo.

“En van de week heeft er een vernietigend stuk in de krant gestaan over een van onze collega’s”, zei Wouter. Hij keek naar Femke. Iedereen keek naar Femke, de jonge UD die zich had omgeschoold in de genderneutrale voornaamwoorden op TikTok, en daarover tegenwoordig de sterren aan de hemel publiceerde. Er was geen vooraanstaand wetenschappelijk tijdschrift of Femke had erin gestaan met haar haarscherpe analyses. Er was geen congres, of ze had er de aandacht getrokken, ook omdat ze een manifest had opgesteld “Linguists Need To Look To TikTok and RedNote”. Ook de traditionele – van de lokale universiteitskrant tot en met een tolkshow met Jort Kelder – kreeg geen genoeg van het idee dat je kennelijk ook onderzoek kon doen naar zoiets moderns.

Maar dat was nu allemaal verleden tijd.

“We kunnen het niet hebben, Fem”, had Wouter gezegd, “je moet echt iets doen dat wat minder de aandacht trekt, iets waardoor wij niet meteen in alle etalages staan als linkse hobby’s.” Maar Femke was doorgegaan, en had op een recent congres in Umeå zelfs een prijs gevonden voor de beste presentatie van een onderzoeker onder 35.

Nu keek echter iedereen naar haar, want de gevreesde kritiek was inderdaad gekomen. Een journalist van een populaire krant had in een stuk op een rijtje gezet wat voor onzin er allemaal gebeurde op de universiteit. Hoewel er aan haar onderzoek maar een paar regels gewijd waren geweest (“Boeken lezen, dat hoeft de gemiddelde neerlandicus kennelijk ook niet meer. Stel je voor!”) had Femkes foto groot boven het stuk gestaan, en sindsdien was het grappige commentaar op allerlei sociale media binnengestroomd (“Hen heeft zeker niks beter te doen!”)

“Mensen!” zei Flo, “we hebben nog geen enkele beslissing genomen, we proberen het allemaal eerst te dekken zonder ontslagen. Wij van het FB dachten: “als we nu allemaal wat minder viltstiften gebruiken om op de whiteboards te schrijven, dan komen we toch ook al een heel eind.”