Een redelijke samenvatting van mijn leven – tot nu toe! – is dat ik altijd in de schoolkrant heb geschreven, want wat is Neerlandistiek anders dan een uit de hand gelopen schoolkrant? En zo schreef ik veertig jaar geleden in het St. Janskruid, het officieel orgaan van het St. Janslyceum in Den Bosch, en maakte de oudervereniging boos.

Hoe het precies zat, wie zal het weten, maar ik geloof dat de oudervereniging had besloten dat leerlingen niet meer aan het eind van het jaar hun boeken mochten verkopen aan leerlingen van het volgende jaar. In plaats daarvan was er een bedrijf gevonden dat de boeken inkocht van de een en weer verkocht, en dat alles natuurlijk niet gratis, want dat bedrijf was toch zeker geen liefdadigheidsinstelling! In ieder geval was het verboden om zelf je boeken te verkopen, en daar had ik mijn mening over gegeven, namelijk dat het een slecht idee was, en als je je mening ergens over geeft, wordt er altijd iemand boos. Ik was vijftien, maar in dit geval had ik de ouders zo boos gemaakt dat een ervan er drie jaar later op mijn eindexamenfeest nog over zou beginnen.

Nooit vergeten

Maar eerst werd ik gebeld door meneer Heinen. Hij had mijn stukje in de schoolkrant gelezen en wilde met me praten. Adr. Heinen was een tempel in de binnenstad van Den Bosch, een boekhandel zoals een boekhandel moest zijn, het centrum van mijn aandacht. Ik zou de plattegrond van de winkel nog steeds kunnen tekenen, ik weet nog waar de Salamanders stonden, en waar de Penguin Classics stonden. (De winkel staat nog steeds op dezelfde plek, al is de plattegrond is veranderd. Ik woon inmiddels te dichtbij een andere mooie boekhandel om vaak bij Heinen langs te gaan.)

Ik mocht bij meneer Heinen op bezoek komen, want hij wilde me graag helpen. Ik had aangekondigd dat ik zelf wel een boekenmarkt wilde organiseren, en dat wilde hij wel sponsoren. Hij had daar natuurlijk zelf belang bij, zei hij, want zo zouden mensen nieuwe boeken blijven kopen in zijn winkel. Maar hij had ook oprecht sympathie voor mijn omstandigheid.

Meneer Heinen was een keurige man, maar ik geloofde hem. Hij had duidelijk een warm kloppend hart voor die dingen die hij verkocht, de boeken. Hij had niet voor niets zo’n warme winkel gemaakt, hij belde niet voor niets een vijftienjarige met wilde plannen op. Hij las kennelijk zelfs het St. Janskruid.

Ik las dat meneer Heinen de afgelopen week is overleden. Ik ben hem nooit vergeten, ik zal hem waarschijnlijk ook niet meer vergeten zolang ik voor de schoolkrant schrijf.