De Rottestroom (…) Stil!.. 'k Hoor reeds haer golfjes leven! Haer vervrolykt stroomgeluidt Noodigt my ten koortranss' uit. 'k Zie hoe, door die vreugdt gedreven, Haer Gespelen, overlaên, Opgeborrelt uit het water, Met riviervisch, 't marktgeschater Daeglyks drok ten dienste staen. 'k Zie de plasbaers, vette voren, Braesem, karper, post en snoek, Zeelt en paling, malsch en … [Lees meer...] overGedicht: Dirk Smits • De Rottestroom (fragment)

Lijkkrans voor mijn dochtertje. Een rei van Englen zag, Door 't dunne wolkfloers heen, Of ergens, hier beneên, Een zuivre parel lag Die waardig was te pralen In 't goud van 's hemels zalen. In 't einde viel het oog Op Margareetje* een wicht, Dat pas, door 't levenslicht, Bestraelt werd van omhoog, En blijdschap noch elende, Noch deugd noch ondeugdt kende. … [Lees meer...] overGedicht: Dirk Smits • Lijkkrans voor mijn dochtertje

Lieke veur Sint Isidoor Nu laat de gagel zijn stuifmeel los:de gladdige knopkes springen.Ai dezen bruinen rijken bos!Ai reuken sterker dan dier stadse seringen! Hoe staget mee het wilgenhout?Zie hoe de poeskes blinken.Och gij die zegt: de wind is nog koud,kom mee, want de stad gaat stinken. … [Lees meer...] overGedicht: Luc. van Hoek • Lieke veur Sint Isidoor

Vreugde. Vreugde is een tortel, die schatert en koert, Ons aan de rustige huiscel ontvoert, Luide ons verlokt: ‘geniet en kom buiten! Tracht eerst uw zorgen goed binnen te sluiten; Zing wat u hindert en drukken moog, weg, Moei u niet hard met gestaag overleg.’ Maar, hoe die tortel moog lokken en streelen, Als ze u wat lang zingt - ze zal u vervelen; Vreugd heeft een lokstem … [Lees meer...] overGedicht: W.J. van Zeggelen • (twee van) Zeven kniedichtjes

Het groote lijden Hij moest zijn hart, zijn zwaar hart, achterlatenToen hij naar zijn natuur zich weer onthief.Wij, die na 't afscheid om den heuvel zaten,Wisten, hij heeft in angst, in doodsangst, lief. Ach, wij verlieten wat wij nooit bezaten,En vonden meer dan we ooit hadden gemist -,Maar hij, tusschen twee eenzaamheden, wistToen hij verliet, tevens te zijn verlaten. … [Lees meer...] overGedicht: Martinus Nijhoff • Het groote lijden

Johannes Passion De Heer is in de Joriskerk opnieuw gekruist.De schare hoorde in gemakkelijke bankenhoe Hij bloedig gegeseld buiten stond. ‘Afdankendie man,’ riep men. ‘Kruist hem, weg met die etterpuist!’ ‘Kruist hem!’ herhaalde honderd maal het koor, en kuisin ’t zwart gekleed luisterde het naar de klanken van de evangelist, wiens zang soldatenstank enverraad en haat … [Lees meer...] overGedicht: Hans Werkman • Johannes Passion

De lente – ik sta midden in haar – o daar komt ze daar daar daar vliegt ze op mij aan, ze zoent me, ze zoent me, ze zoent me en ze noemt me haar zoete ademen, woord voor woord; o en daar vliegt ze voort de honnege fladderende lente, daar naar de verte, daar naar de horizonnerige tenten, de zilveren, zilvervoetige, zilverhandige lente, de zomerige lente. … [Lees meer...] overGedicht: Herman Gorter • De lente

Fabriekgalmen I De vrouw droeg een kan en haastte zich straf,de kan was oud, haar oor brak af. Daar vloeide op den grond de soep uit de kan:die soep was het noenmaal van zoon en man.... Die beiden werkten in de fabriek:de verpestende lucht, daar, maakte hen ziek. Van 's morgens vroeg waren zij aan het werk,zij haakten naar 't uur van het noenmaal sterk. De vrouw viel aan 't … [Lees meer...] overGedicht: Julius Vuylsteke • Fabriekgalmen

De winter en mijn lief zijn heen.Er zit een merel op het dak,zijn keel beweegt, zijn snavel beeftalsof hij in zichzelve sprak. Hij luistert: uit de verre boomklinkt als het ketsen van twee steeneneen vonkenregen van verlangen,zoo luid, zoo helder en zoo bang. De merel stort zich met een kreetvol wildheid in de voorjaarsvlagen.Ik kan het bijna niet verdragen:- de winter en mijn … [Lees meer...] overGedicht: M. Vasalis • De winter en mijn lief zijn heen

De zieke en de spin De kleine spin die aan de zolder hing,waarom liet ik haar wekenlang in leven?Ze leek zo broos, een trilling deed haar beven:een stip, die soms wat zon- of maanlicht ving. Geduldig spinnend, van haar kleine kringde grenzend wetend, leefde zij haar leven.Genoeg, soms dansend aan een draad te beven,genoeg, klein web aan de witte zoldering. … [Lees meer...] overGedicht: Lidy van Eijsselsteijn • De zieke en de spin