Zij, die de natuur als boek en woord van God beschouwen De schepping is voor ons de groote God-gewijdewaar Hij de sporen van Zijn zonnevingren liet,en d'aarde is als een tuin waar Hij met rampen wiedten engelen heel stil den stoet der dooden leidenop 't heimlijk wiegen van 't hemelbekorend lied;de boomen weenen in de regen hun verdrieten, roerloos, stam aan stam, 't geluk der … [Lees meer...] overMarcel Brauns • Zij, die de natuur als boek en woord van God beschouwen

Zij, die de natuur dichterlijk opvatten Wij houden van 't genot, der hemelen en kruinen,de stilten zonder stad, de meeren en de kreek,de wilde rooken en de weeke, trage beekdie watergeuren giet in 't ritselen der tuinen;wij zagen graag, alleen, in heel d'azuren streekde wolken berg naast berg en ver de rookwalm schuinegerezen waar de koelte kil de leden weekt,de vlam, de … [Lees meer...] overGedicht: Marcel Brauns • Zij, die de natuur dichterlijk opvatten

Verhaal van een ooggetuige Zowat driehonderd mannen zitten in een kring.Het is ijskoud en ze zijn naakt.Ze beschermen hun blote vrouwen en kinderentegen de scherpe zuidpoolwind.Soms mag een oudere man de kring verlatenom wat warmte op te doen tussen de vrouwen.Vaak krijgt hij dan een stukje rauwe vis.Daarna neemt hij opnieuw zijn plaats in,want bij de mensen blijven mannen … [Lees meer...] overGedicht: Paul Snoek • Verhaal van een ooggetuige

Tijd Tijd – het is vreemd, het is vreemd mooi ooknooit te zullen weten wat het is en toch, hoeveel van wat er in ons leeft is ouderdan wij, hoeveel daarvan zal ons overleven zoals een pasgeboren kind kijkt alsof het kijktnaar iets in zichzelf, iets ziet daarwat het meekreeg zoals Rembrandt kijkt op de laatste portrettenvan zichzelf alsof hij ziet waar hij heengaateen verte … [Lees meer...] overGedicht: Rutger Kopland • Tijd

De regen viel die dag zo breed De regen viel die dag zo breeden zwaar, verloren in de halstond ik, bevangen door een leeden als verstard. Er was geschalvan goten en een witte hondsnuffelde aan mijn knie, een misthad ’t uitzicht blauw gesluierd, wondvoelde mijn hart, ik wistniet meer waarom ik hier was, liefstware ik nu weggegaan, vervreemdvan alles, in de regen, diepstverlangen … [Lees meer...] overGedicht: Willem Hessels • De regen viel die dag zo breed

Ballade van 's levens vreemdheid Het is maar kort dat gij de zon moogt zien,de nachtelijke sterren en de maan,maar kort dat gij moogt trachten of misschieneen zin voor u in hen zal opengaan;doch wat gij aan het einde hebt verstaan,het zijn slechts loze schaduwen die vlien;het is u alles vreemd voorbijgegaan. Er waren donk're ogen van een honden er was liefde in uw kort … [Lees meer...] overGedicht: Willem Hessels • Ballade van ’s levens vreemdheid

Dichten Dichten is dromen met ogen openen zolang kijken, tot de starre wandtussen de dingen wijkt, en geen afstandmij langer scheidt van gindse bewogen ruisende bomen en de witte zwanenvan wolken die daarboven staan,en in het vochte blauw mijn ziel kan gaanzich wassen als de ronde pure maan, – dichten is dromen met open ogenen bij levende lijve ver zijn weggegaan. Willem … [Lees meer...] overGedicht: Willem Hessels • Dichten

RegenSchaduwen van wie er gaatingedoken over straat,kleeren, hoofd en voetenhakweggeëffend, grauw en vlakals lei. Tuin en schutting allebei,heesters, perken en jasmijnenopgetild in een verdwijnenen het uitgerafeld padheeft ook zijn stil verlies gehad. Tusschen bleeke huizenmurenhangt de dag van trage uren,evenwicht naar alle zijd;in den stilstand van den tijdlekt het sijpend … [Lees meer...] overGedicht: J.H. Leopold • Regen

Door het versmelten en verkwijnender waterwolken een dun schijnenen splinterend in het verdrietig looverde minderende maan, die achteroververzinken ging en in het verder zakkenhing in den herfst en haakte aan de takken. J.H. Leopold (1865-1925) • • • • • • • • • • • • • • • • • • Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere werkdag een gedicht per mail. … [Lees meer...] overGedicht: J.H. Leopold • Door het versmelten en verkwijnen

Scheurlucht 't Is regenlaf. Het log geluchte staakt'Zijn slentrend traag en onbestemd gekuier,En sloft en sleurt, al lager en al luier,Zijn rouwsleep die den dooden heuvel raakt. Het zijgt en zakt, totdat een zware bui erZich lomp uit lost, er scheur op scheur in maakt,En weggeslingerd als een sleetsche sluierMet honderd tippen in de boomen haakt. Zie! Stuk voor stuk wordt nu … [Lees meer...] overGedicht: René de Clercq • Scheurlucht

Park Een gaan en komen is het hier van eenlingen en stellen en al die rustelozesentimenten die horen bij de fauna van een stad. Ben zelf slechts van mijn plek te branden of via ander grof geweld als botweg kappen van mijn stammen van mijn bestemming weg te denken. Ik ken mijn grenzen, afgemeten fleur ik de hoge huizen op die me afstandelijk omsluiten en met de straten flirt ik … [Lees meer...] overGedicht: Hester Knibbe • Park

Afgelopen zaterdag was de 37e Nacht van de poëzie, en Koenraad Goudeseune schreef vlak daarvoor dit gedicht. Nacht van de poëzie Vanavond is er de Nacht van de Poëziedie het goed doet op een podium,in Utrecht, TivoliVredenburg.Maar gisteren stond ik aan een waterbekkenin het bospark in Lokeren. Met de rug van mijn hand streelde ikhet wateroppervlak.Het leek alsof ik met … [Lees meer...] overGedicht: Koenraad Goudeseune • Nacht van de Poëzie

HerfstroodIn rouwzwart groen een vroolijk vlekje rood:Een blozend dak, een gladiolusvlam,Een rozige appel of een hanekam,Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van den stamScharlaken bladen in de bruine slootDe wilde wingerd, of in gulpen vlootZijn bloed, gelaten najaars-offerlam. Een huivrende angst bevangt me en jaagt mij voort,Grijpt bij de keel me … [Lees meer...] overGedicht: Hélène Swarth • Herfstrood