In de trein(bij Heemstede) Huis met de groene luiken naast de ramen,met groene tuin, met 't groene hek ervoor:groen huis met meisje in het groen, tesamenontmoet tresoor... - voorbij: de trein vliegt door, ik laat geen spoor na als ik verder spoor,maar in mij staat een beeld met nieuwe namen:groen huis, meisje in 't groen - het gaat teloor:vanavond zijn de luiken voor de ramen. … [Lees meer...] overGedicht: Michel van der Plas • In de trein

Op 5 augustus 1835 schreef Nicolaas Beets aan een vriend over zijn zojuist voltooide boek Kuser. Hieronder een fragment. Bertha Daar zijn op aarde schepslen, in wier wezenZooveel geduld en goedheid is te lezen;In wier gelaat zich zóóveel liefs vereentAan zóóveel zwaks en tengers, dat men meentDat zy te zacht voor de aard zijn; dat wy vreezenDat al wat haar omringt te ruw zal … [Lees meer...] overGedicht: Nicolaas Beets • Bertha

Lof van Utrecht Stad, ik ben nietig als een stille plant,die argeloos ontluikt in uw plantsoenen;ik schuil in u voor 't wiss'len der seizoenenen bloei mijn bloemen in uw warme hand. Of, nog veeleer ben ik van uw mosgroene,rustieke torens aan de singelkanteen duif, die er zijn jonge vlerken spantmaar altijd weerkeert in de bladfestoenen. O stad, ik heb u lief, ik ben uw kind;ik … [Lees meer...] overGedicht: Ad den Besten • Lof van Utrecht

Geest van Utrecht Zacht klater water in de avondvreeen mensen zitten neder op de rand van een fontein,Zo roerloos, zo gelaten moet mijn stad wel zijn —ik vind haar wezen en ik neem het zingend mee. Want hier liep Warhold, die zijn wilde hart verwon.Jan van den Doem bleef bruidloos om zijn kathedraal.Een kerknis was het hemels voorportaalvan Bertken, felle minnares, en zoveel … [Lees meer...] overGedicht: Jan Engelman • Geest van Utrecht

Hier, op deze plaats,stond een ander gedicht; het ging verloren.Misschiennamen die vormen van de lucht die wij voor wind aanzienmaar wereldser geesten verbergen,het weg in een plotselinge hartstocht, een verliefdheid,en spelen zij er nu mee. Misschienook droeg het teveel wetenschapom te kunnen blijvenleven.                    (In plaats van)   Hans Andreus (1926-1977)uit: … [Lees meer...] overGedicht: Hans Andreus • (In plaats van)

Sonnet Wanneer de zon haar licht tot vlammen bundelt,die om de schijf gekranst de zee in dansendhet water kleuren tot een pruttelénd veldvan rode inkt, de horizon verschansend achter zijn uitzichtloos laaiende gloed.En als de zon dan zichtbaar lager zakt,zodat de inkt verkeert in golvend bloed,dat tot de weelde van een meer verstrakt — … [Lees meer...] overGedicht: Max de Jong • Sonnet

Impasse op de heideeen kempse zon schijnt hierde wereld ontdaan van de franjeder stadse bijgeluidenligt als een hersenloos zoogdiereeuwen te herkauwenver van de ijle bomender gedachten, eronderligt de weg op mij te wachtenwat doe ik in dit niemandslandik loop over het dierdat niet beweegt maarhet speeksel van de urenvan haar kaken druipen laatik denk niet meer dan:pierre laat … [Lees meer...] overGedicht: Remco Campert • Impasse op de heide

Idylle De boeren hebben de faeces vande koeien gespreid in ringenover de weiden. Een laatste manstrijkt met zijn vork nog even uiten een kind staat er bij te zingenonder het rijpende fruit.Het kind zingt misschien om het avondroodof om de pop met haar zaagmeel-schooten anders om andere dingen.Het hoort ongemerkt de avondkloken den laatsten ring, dien de boer daar trok.Het gras … [Lees meer...] overGedicht: Pierre Kemp • Idylle

FanfareIk sta al lang niet meer vooraan,als er stoeten door de straten gaan.Ik moet luisteren naar de bomenen niet naar mensen, die komen.Ze komen, de mensen, en gaan voorbijin gelederen van dwazen,maar de élite onder hen, voor mij, zijn zij,die in koperen buizen blazen. Pierre Kemp (1886-1967) • • • • • • • • • • • • • • • • • • Abonnees van Laurens Jz. … [Lees meer...] overGedicht: Pierre Kemp • Fanfare

Het uur U Het was zomerdag.De doodstille straat lagte blakeren in de zon.Een man kwam de hoek om.Er speelde in de verte op de stoepeen groep kinderen, maar die groepbetekende niet veel,maakte, integendeel,dat de straat nog verlatener scheen.De zon had het rijk alleen.Zelfs zij, wier tweede natuurhen bestemde, hier, op dit uur,te wandelen: de student,de dame die niemand … [Lees meer...] overGedicht: Martinus Nijhoff • Het uur U (fragment)

Een manEen rood raam aan een oude gracht,Een deur, die open schrijnt,En een man, die even wachtEer hij in den nacht verdwijnt.De sleetsche rug was kromGebogen onder den smaad,Toen wendde hij zich omNaar de geul van een gore straat. … [Lees meer...] overGedicht: J.C. Bloem • Een man

Cloaca maxima De nacht met lantarens,geboomte en gracht;de bruggen, het waterdat spiegelend wacht.Kozijntjes en hekken,gordijntjes verlicht;de stoep en het venster,en 't lokkende wicht.'t Is zomernachtstil. – Geen ril in het water.Te slaap gaat de buurt.Het uur wordt steeds later.Een glansje poetst zachtde deur, en er buitende fiets die er wacht.De ontucht gaat sluiten. … [Lees meer...] overGedicht: F. Schmidt Degener • Cloaca maxima

De schuchtere Zij lonkte naar mij, zo verscholen.Haar blik scheen te zeggen: ‘Welaan!’Ik stond daar op brandende kolen,En kon toch geen stapje vergaan. 't Hart poppelde mij van verlangen!Och God! wat de liefde toch is!'k Vond woorden, zo schoon als gezangen,En toch bleef ik stom als een vis. … [Lees meer...] overGedicht: Gentil Antheunis • De schuchtere

Het kleine dorp Laat ik u schrijven, vriend, hoe zalig stilHet dorpjen is waar ik nu woon, gevluchtVoor schrille stad en havenend gerucht,Heelend mijn ziel en mijn verwoesten wil. 't Heeft weinig huizen rond een oude toren,Om ieder huis een mildbloeiende heg,Geen luide straat, maar smallen zachten wegVan zand waarin geen stappen zijn te hooren. … [Lees meer...] overGedicht: Jacob Israël de Haan • Het kleine dorp

Bergschap Als de gesteenten verschuivenbreken er spleten open:gapend en zwart. Ik mag op vlinders en duivenin de verste verte niet hopen:slangen komen gekropen,radeloos slaat mijn hart. … [Lees meer...] overGedicht: A. Marja • Bergschap

Droevige keuken Boezem van celluloid,schichtige schede van kantkoek,schuurpapier haar huid. Sporen bloed aan de handdoekdie ik al jaren gebruik:flets is de stof geruit. Bezemsteel in de kast,zandloper op de plank,orde waarin ik niet pas,schraalheid waarvoor ik bedank. … [Lees meer...] overGedicht: A. Marja • Droevige keuken

Poëzie Poëzie is een ziekte, eenwoekering op de oesterdie men leven noemt: ietsdat slijmerig vegeteerttussen harde en scherpe schelpendie wrokkend het stromende weren - Poëzie is een parel dus,glad en glanzend maar netniet weerspiegelend water aan vlezigs en vliezigs vergingeer die kernige korrelzich vormde — … [Lees meer...] overGedicht: A. Marja • Poëzie

De zwemmerHij liep de polders door en zag den plas,waarop het avondlicht in rimpels vloeide,waarop een boer, pijp-rookend, huiswaarts roeide,en eenzaamheid der dingen aanschijn was. En zich ontkleedend werd hij zelf gewas,dat vleezig neven riet en andoorn groeide,waar klaver geurde en de wind licht stoeide,en vogelroep over de wijdte was. … [Lees meer...] overGedicht: Ed. Hoornik • De zwemmer

De sterk sociaal bewogen Abraham van Oosten publiceerde in zijn bundel Vuur en droom (1937) een aantal anti-oorlogsgedichten. Onderstaand gedicht is opgenomen in de WOI-bloemlezing Het monster van de oorlog. Welaan dan ... gas! Welaan dan gas, wolk neer,niets kan ons thans meer redden;wij sterven waar gij wilt: op straat, op onze bedden,of waar gij verder komt. Er baat geen … [Lees meer...] overGedicht: A.D.J. van Oosten • Welaan dan … gas!