Ik moet toegeven dat ik een tijdlang niet wist wat ik eigenlijk aan moest met de nieuwe dichtbundel van Jean-Pierre Rawie, De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag. Op het eerste gezicht is het een gemakzuchtig vervolg op zijn eerdere, goedverkopende bundels: een heleboel expliciet benoemde melancholie en vergankelijkheid en berusting van een man van zestig die inmiddels … [Lees meer...] overMarino tegen de zure mensengeur