Perpetuum mobile Zoo wordt elk woord dat ik beweeg Beweging, die beweging wekt; Het valt terug tot 't in mijzelf, In jou, in u beweging wekt. Bewegende, bewegende Beweging, tot ik mij weer beweeg, Terwijl mijn hand die meeuw gelijkt, Wanneer ze op het watervlak Met hare witte pennen strijkt Beweging zwart op wit verkrijgt. … [Lees meer...] overGedicht: Rudie van Lier – Twee gedichten

Oud en dwaas Ik had een afspraak, en in roode zijde En schoon gewasschen trad ik voor den spiegel, Ik schrok en toornig trapte ik op het glas. Ik zag: mijn haar was grijs en dor geworden. Mijn oogen waren als het groezlig water, Vlak op den bodem van een diepen put. Ik zag 't gebarsten leder van mijn wangen, En zeide: niemand zal mijn weeke lippen Meer kussen tot … [Lees meer...] overGedicht: Willem de Mérode – Oud en dwaas

De oude natuur - de nieuwe natuur Let op: je ligt met je hand in de wond van een wetenschappelijk landschap. Wie weet ontdek je zo de vrolijke natuurwetenschap: toekomend lichaam, karakter van cultuur, één- cellig en ingeboren, ìk erfde het niet. Opnieuw opgroeiend in bomen, boomwortels als hagedissen, in eenvoudige betekenissen, bedenken wij de tekens, de eerste: de … [Lees meer...] overGedicht: Sybren Polet – De oude natuur – de nieuwe natuur

O, 't guitje in uw ziel is een oolijk guitje, En danst soms in kleed van sleepend fluweel, Met sierlijk beweeg, maar fiertjes de keel In 't strotje rondend tot een bruusk geluidje, Waar 'k zoet van schrik, tot ik roep : „O, wat muit je, Mijn Lief, toch zoo, of lief-welige veel, Midden in diep-harmonieus gespeel, Pots op ging kaboutren als hoog-klaar fluitje?" … [Lees meer...] overGedicht: Willem Kloos – O, ’t guitje in uw ziel is een oolijk guitje

Vroeger en nu Die vroeger zeide, of schreef, of prenten liet, Wat ieder dacht, die dacht, werd, zonder sagen, Na kort proces, het paste hem of niet, Gehangen of verbrand, of doodgeslagen. Men leeft nu slimmer met zoo'n stouten gast, Men laat hem zonder brood of broodambt loopen, Verduikt zijn schrift, waar niemand tegen bast, En laat hem met den dood zijn moed … [Lees meer...] overGedicht: Prudens van Duyse – Vroeger en nu

Bloemen, sterren, grassen en de zon Bloemen, sterren, grassen en de zon Nemen voortaan het bedoelen over Van de kleine mensen op de aarde. Want de werelden die in hen zijn Moeten wachten op het mensenwoord Dat hun zeggen zal waarom zij werden Bloemen, sterren, grassen, en de zon. uit: Nieuwe Liederen der Gemeenschap (1920) … [Lees meer...] overGedicht: A. van Collem – Twee gedichten

Strafrecht Strafrecht, vroeg ik, wat is strafrecht? wie deelt het recht op straf uit en brengt het recht terecht? Wat is straf? Wie deelt de mens als buit? Een gestrekte draf, de wind die een moordenaar vindt of een hond die tegen zijn schaduw blaft? De mens is goed, hij rijdt in de regen langs zand en bloed, en rookt een natte sigaret. … [Lees meer...] overGedicht: Simon Vinkenoog – Strafrecht

Augustusavond Nu valt de wind, nu gaan de wolken rusten en de avondlucht is blauwer dan de dag, alles bereidt zich tot den onbewusten staat die geneest van alle leed en lach Wij naderen de lang begeerde kusten die onze droom jaren en jaren zag: straks is weer ’t hart gevangen in het rag der verre jeugd en weegt het zwaar van lusten … [Lees meer...] overGedicht: Jan van Nijlen – Augustusavond

Biografie gerateerde eenzaat ik ben te zeer vertroebadoerd sprak hij zijn omgangstaal beperkte zich gaandeweg tot een steeds beknopter sisteem van abrupte tekens voor hemzelf verstaanbaar – als kleurstoffen lang geleden … [Lees meer...] overGedicht: Gust Gils – Biografie

De waarheid De waarheid is een brood, slechts goed voor scherpe tanden; Een spijs, die aan den disch liefst elk voorbij laat gaan; Een boek, dat menig slechts gedwongen neemt in handen; Een bruid, waarnaast geen mensch als bruigom graag wil staan. … [Lees meer...] overGedicht: N.J. Storm van ‘s-Gravesande – De waarheid & De sterveling

Vrouw en kind Ik met mijn pijp, die zachtjes paft; de wake van een hond, die blaft; op straat een snelle stap, die keert naar wat men zonder angst begeert of men het leven haat of mint: de vrouw die wacht, en 't slapend kind; ik met mijn pijp en stillen lach om 't loonend einde van den dag, die, was hij luide en kommervol gelijk een stroom die dreigend zwol, toch … [Lees meer...] overGedicht: Raymond Herreman – Vrouw en kind

Een mergpijp Het was de goedgeefse regen buigzaam als een buideldier, die het kleilichaam streelde van de hond van vanmorgen. Toen de goochelaars van vannacht het mengelwerk van de huizen achterlieten in het achterland, waar orgelmergpijpen speelden straalmagere koudmuziek uit de tijd der weduwen. … [Lees meer...] overGedicht: Paul Snoek – Een mergpijp

Cyclus in de verleden tijd Ik kwam gek uit de hoek. Ik struikelde over mijn woorden. Ik zei maar wat. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik zei niks. Ik sloot me aan bij de vorige spreker. Ik had kapsies. Ik was onzakelijk. Ik had geen geld. … [Lees meer...] overGedicht: C.B. Vaandrager – Cyclus in de verleden tijd

Schreeuwde ... Er was werkelijk een vogel in die grijze holte, naast de ijzeren lineaal van snelverkeersweg, waarover wij razend achter onze lichten aan. Als luchtalarm, erger nog, schreeuwde de vogel naast het open raam, maar ik verstond het niet. Een zwart, liggend paard, sprong weg en ik begreep het niet. Ik werd bang en nu hoor ik het weer en ik weet het … [Lees meer...] overGedicht: Mea Strand – Schreeuwde …

Dertien blijvende meisjes van het denken zodra de vloed der gedachten verbeent en droes en droevig weeft het waanbeeld zich zodra langs de liggende water- winden het bloed beu ingeslapen is om te weten waarheen één waar woord gevonden wordt voorbij de lentevrouw aan het venster die wij vroeger verdriet hebben genoemd … [Lees meer...] overGedicht: Willy Roggeman – Dertien blijvende meisjes van het denken

De graankorrel Drie duizend jaren zijn vervlogen. Den nacht der pyramide onttogen, Herziet de momie 't licht: een wenk! Geen windsels, die ze meer omprangen, Heur hand ontsluit: wat houdt ze omvangen? Een korrel, heilig grafgeschenk. De onschatbre schat, dien zij bewaarde, Vertrouwt men aan de moederaarde: Uit haren schoot ontkiemt, en schiet Omhoog, met milde … [Lees meer...] overGedicht: Prudens van Duyse – De graankorrel

Grafschrift van een filosoof Naakt was ik, toen ik werd geboren; Naakt lig ik onder dezen steen; 'k Heb, sedert ik op aard verscheen, Dus niets gewonnen of verloren. Is 't wonder, dat de mensch in 't leven Het beste spoor zoo moeilijk vindt ? Twee gidsen, die hem voort doen streven, En beurtlings wenk en spoorslag geven, Fortuin en Min zijn beiden … [Lees meer...] overGedicht: Johannes Immerzeel – Grafschrift van een filosoof

Uitverkoop De heele wereld draait om koopen en verkoopen, Engros, detail, zielen en menschenvleesch. Radio, rubber, kunstzij en benzine... Liefde en geluk zijn incourante fondsen. M'n moeder verkocht vaak d'r hemd van d'r gat Als ze Vrijdags geen centen voor brood meer had. Zeg, kameraad heb jij me zuster niet gekend? -- Ze was de mooiste meid hier in de heele … [Lees meer...] overGedicht: Freek van Leeuwen – Uitverkoop

Slaap en dood Twee broeders heersen over 't wereldrond; 't Zijn Slaap en Dood, de zonen van den Nacht; De een droomrig schoon, met trekken vriendlijk zacht En de ander somber; nooit verried zijn mond 't Geheim, dat zelfs de broeder niet doorgrondt, Hem 't meest gelijk in wezen en in macht. En de een spreekt 's morgens : “Frisse lust en kracht Schonk ik wat leeft. Maar … [Lees meer...] overGedicht: Frederik L. Hemkes – Slaap en dood

Polsstok-hoogtesprong Aanloop en afstoot waren welberekend voordat hij zich verhief tot deze reis, glanzend-wit staat zijn smalle lijf getekend tegen een eindeloos-diep zilvergrijs. Zie! die ons snel en argeloos heeft verlaten, wiens schaduw danste over ons gezicht, houdt nu – subliemste aller acrobaten – de wereld op een mast in evenwicht. Han G. Hoekstra … [Lees meer...] overGedicht: Han G. Hoekstra – Polsstok-hoogtesprong

Athletiek Junior heeft gelopen. Hij wordt opgevangen en tot stilstand gebracht; het voordeel in zijn rug bekeken en gemeten de lengte van zijn schoen, de druppel aan zijn neus afgenomen, doorgegeven; het voordeel in zijn rug, de thermometerstand vermenigvuldigd met de luchtweerstand, uitgerekend: Junior heeft gelopen – hoera – harder dan in Rome vier jaar … [Lees meer...] overGedicht: Gerrit Krol – Athletiek

Caradrius Er leefde in oude tijden Een vogel, Caradrius, Wiens wondre gaaf verhaald is In 't boek Physiologus. Hij zweefde in hooge wolken Des nachts over d'aarde heen; Maar streek op breede vlerken Soms onbemerkt naar beneên. Hij wist verborgen dingen, Waar zelfs geen klerk van las, En of den doodlijk kranke Genezing nog mooglijk was. Was 't lot den mensch … [Lees meer...] overGedicht: Carel Vosmaer – Caradrius