Als je ervoor in de stemming bent, kun je behoorlijk vrolijk worden van het artikel You had me at hello: How phrasing affects memorability van Cristian Danescu-Niculescu-Mizil en anderen. In dat artikel ondernemen de schrijvers een op het eerste gezicht hopeloze taak: met de computer bepalen wat een zin in een film precies zich in het geheugen doet nestelen. Als Jean-Luc Picard in Star Trek: Nemesis eerst zin 1 zegt en even later zin 2, hoe komt het dan dat iedereen zich de eerste zin wel herinnert en de tweede niet?

1. I think it’s time to try some unsafe velocities.
2. No cold feet, or any other parts of our anatomy

De onderzoekers kozen dit soort zinnenparen uit duizend speelfilms: de ‘herinnerbare’ zin kwam van de filmsite IMDB, en de andere zin van elders uit het script. Een van de redenen waarom je zo vrolijk wordt van dit artikel is dat je beseft hoe enorm veel werk dat geweest moet zijn, maar ook hoe leuk, al die scripts uit al die films opslaan en dan zinnen vinden die vergelijkbaar zijn in lengte en door hetzelfde personage worden uitgesproken.

Vervolgens werden al die zinnenparen systematisch met elkaar vergeleken. Nog een reden om vrolijk te worden is wat voor soort factoren kennelijk van belang waren. Zo blijken in herinnerbare zinnen vaker onbepaalde lidwoorden voor te komen (een) en ook vaker persoonlijke voornaamwoorden (jij, ik). De onderzoekers hebben daar ook een verklaring voor: het zijn allebei manieren om een zin algemener te maken en dus bruikbaar buiten de oorspronkelijke context.

Een resultaat was ook nog een reden voor mij persoonlijk om me bijzonder tevreden te voelen: op dit blog heb ik een paar weken geleden uitgelegd dat mensen volgens mij woorden mooier vinden als ze veel klanken hebben die voor in de mond gemaakt worden. Dat is precies wat de onderzoekers in dit artikel ook vinden. Mensen herinneren zich vaker zinnen met i’s en e’s dan met a’s en o‘s.

En dan is het artikel ook nog eens fijn geschreven: een stuk om te onthouden.