Mystiek lichaam las ik meteen bij verschijnen in 1986. Ik was erg onder de indruk en dat ben ik nog steeds. Kellendonks prachtige prozastijl, de manier waarop hij existentiële problemen wist onder te brengen in ogenschijnlijk karikaturale personages, de transformatie van dat alles tot wat hij zelf benoemde als ideeënmuziek. Ik kwam in die jaren Kellendonk af en toe tegen in een kroeg aan de ’s-Gravenburgwal, maar durfde hem niet aan te spreken. Aids, seksualiteit, liefde, dood waren fenomenen uit de dagelijkse werkelijkheid. Opeens zag je iemand niet meer die jarenlang een gezicht was in het uitgaansleven. Het was in diezelfde kroeg dat iemand me fluisterend vertelde wat de bewonderde schrijver te wachten stond.
Vorige week las ik Het derde huwelijk omdat ik er verstandige vragen over moest stellen. Lanoye is een jaar jonger dan ik; zijn belevingswereld van enkele decennia geleden zal niet veel verschillen van de mijne. Het boek werd genomineerd voor de prestigieuze prijs die Mystiek lichaam ruim twintig jaar daarvoor ook niet werd toegekend. Als ik alle geciteerde kritieken moet geloven, is Het derde huwelijk verwelkomd als een meesterwerk.
Laat een reactie achter