Door Marc van Oostendorp
“En nu?” vroeg Rie aan Joop, terwijl ze terugliepen van het kerstdiner waar gebleken was dat inmiddels alle vier hun overige collega’s in managers veranderd waren.
Ze hadden allebei een nieuwe tablet gekregen, als kerstcadeautje. “Maar jullie moeten we begrijpen dat die tablet alleen voor het werk is,” had Wouter erbij gezegd. “Dus geen spelletjes of websurfen!” De belangrijkste opdracht was om iedere dag gedetailleerd verslag uit te brengen van alle activiteiten die op die dag hadden plaatsgevonden. “Ook in het weekeinde, want een wetenschapper heeft geen vrije dagen.” Er waren vijf categorieën: onderwijs, onderzoek, bestuur/beheer (intern), bestuur/beheer (extern) en sociale media. “Ook als je per ongeluk die dag iets niet gedaan hebt in een van die categorieën moet je het wel invullen en uitleggen waarom het die dag niet gelukt is.”
De vier leden van het management team hadden alle vier ook een, natuurlijk iets krachtiger, tablet gekregen waarmee ze de ingekomen dagverslagen automatisch konden bekijken, beoordelen en in grafieken laten omzetten.
“Ach, het waait wel weer over,” meende Joop. “In de afgelopen dertig jaar is alles altijd weer overgewaaid.”
“Maar hier gebeurt echt iets vreemds,” meende Rie. “Ze zijn echt allemaal op een mysterieuze manier veranderd. Het heeft iets met Facebook te maken. Het zal wel niet voor niets zijn dat ook wij verplicht worden iedere dag op sociale media te gaan kijken. We moeten iets doen!”
Joop keek haar vermoeid aan. “Ach, we kunnen toch gewoon die formulieren niet invullen. Of iedere dag hetzelfde. Er kijkt toch nooit iemand naar. En zo’n Facebook-account bijhouden voor de vakgroep, wat zal dat nu precies kosten? Of een weblog maken? We gooien er gewoon iedere dag wat oude artikelen op die we toch nog hadden liggen of zo.”
“Nee,” zei Rie beslist. “Hier is hardere actie nodig. We moeten onze collega’s redden. Misschien moeten we ze een pin door het hart steken zodat ze weer zichzelf worden.”
Joop verslikte zich bijna. “Een pin door het hart?”
“Een grapje.” Maar Rie zag er veel te verbeten uit voor serieuze grapjes.
Laat een reactie achter