Het was al donker, toen op de late avond van de 22e december 2013, in onze stad, op de eerste verdieping van een restaurant, de held van deze geschiedenis om zich heen keek. “Jongens,'” zei Wouter Pieterse. “Ik ben blij dat we hier met zijn allen rondom een kerstdiner kunnen zitten.” Hij zag zijn collega’s een voor een aan. 

De wat saaie vakdidacticus Gerard zat naast Rie Veld, de UHD die specialiste was in de Geschiedenis van de Neerlandistiek tot 1800, en al hadden de twee de hele avond nog geen woord gewisseld, er leek toch geen vijandige sfeer te heersen. De boomlange promovenda Sophia die altijd wanhopig was omdat ze een multidisciplinair proefschrift moest schrijven over het Koningslied en geen idee had wat daar in moest staan, keek zowaar een beetje aangeschoten en vrolijk. De postdoc Femke had de meeste tijd goed weten te verbergen dat ze onder tafel op haar mobiele telefoon had zitten Twitteren (‘Wouter Pieterse gaat speechen! #hoofdenvanlebak’). En Joop, de expert op het gebied van middelnederlandse voegwoorden, niesde.

“Ik weet dat het dit jaar nogal slecht viel dat Gerard en ik in managers zijn veranderd. En dat jullie de hele tijd bang zijn geweest dat het misschien wel aanstekelijk was. Vooral toen Femke ook nog in een manager veranderde.”

Femke keek even verbaasd op, en toen weer naar haar schoot (‘Complimentje van de baas gekregen!’, met binnen een minuut zeven likes op Facebook, want veel van haar vrienden zaten ook op een kerstdiner en hadden dus alle tijd om te reageren).

“Ik weet ook dat sommigen van jullie moeite hadden met het feit dat we een objectief systeem van kwaliteitsbeoordeling instelden, vooral toen bleek dat Femke, Gerard en ik de enigen waren die aan de criteria bleken te voldoen om in aanmerking te komen voor extra ondersteuning. Maar we zijn hier nu toch maar allemaal!”

“Maar Wouter,” zei Rie, “hoe lang gaat dit nog voorduren? Sinds de zomer hebben jullie drieën geen van allen nog onderwijs gegeven, en bij mijn weten ook niets meer geschreven of gepresenteerd. Al die taken zijn bij Joop en mij terechtgekomen. Gelukkig dat Sophia nog is bijgesprongen. Ik vraag me wel af wat dat voor haar proefschrift gaat betekenen.”

“Die promotie kan nog wel even wachten,” zei Sophia. “Ik moet jullie iets vertellen. Ik ga het over een andere boeg gooien. In overleg met Wouter heb ik besloten dat het beter is als ik mij ga richten op de topsectoren. Ik heb daarom een onderzoeksbaan aangenomen in de creatieve industrie.”

Ze straalde. Rie Veld keek nog eens goed. Er klopte iets niet. “Mijn proefschrift zal gaan over een game-versie van het Koningslied,” zei Sophia. “Ik ga daar ook nog wel op promoveren, maar dat gaat wat langer duren.”

En toen zag Rie het. Sophia had een rare teint gekregen, en een vreemde houding – energiek zonder dat die energie op iets belangrijks gericht was. Ook zij was in een manager veranderd.

De komende dagen zal De verleden tijd van lijken tot een nieuw kolkend hoogtepunt komen.