Door Marc van Oostendorp
“Kijk eens,” zei Sophia, de boomlange promovenda, terwijl ze haar iPad onder de neus van haar promotor Wouter duwde. “Het staat alweer in de krant!” Hoewel er slechts een artikel op het schermpje paste, wees ze voor de zekerheid de titel aan: “Nog meer gevallen van zelfplagiaat ontdekt!”
“Ik vind het zelf ook onzin,” zei ze er voor de zekerheid bij, “dat zelfplagiaat, maar de media zitten er bovenop, dus we kunnen het echt niet langer toestaan!”
“Ja, het vervalst nu eenmaal de concurrentie tussen wetenschappers,” beaamde Wouter. “We zouden toch niet willen dat Joop meer geld krijgt dan iemand anders omdat hij zogenaamd meer artikelen gepubliceerd heeft, terwijl hij in werkelijkheid in al die artikelen steeds dezelfde alinea opneemt over hoe hij het tijdvak van de middeleeuwen afbakent.”
Sophia trok lijkbleek weg bij de gedachte aan zoveel ongerechtigheid in de wereld. “We moeten streng zijn!”, siste ze. “Of we dat nu leuk vinden of niet! En als wij nu snel streng zijn, en strenger dan de rest, dan ziet de decaan ook dat we goed bezig zijn. Ik weet dat ze bij Engels al willen eisen dat alle medewerkers nieuwe artikelen eerst door een plagiaatscan halen voor ze het op hun cv zetten. De resultaten van die scan moeten bij het artikel worden opgenomen.”
“Dat moet beter kunnen,” zei Wouter peinzend. “Wanneer wij nu aan onze onderzoekers vragen om al hun publicaties een keer per maand door zo’n scan te halen, ook die uit het verleden. Die scanners worden per slot van rekening ook steeds beter. Het gaat hun een middagje per maand kosten, maar dan hebben we tenminste zekerheid.”
Laat een reactie achter