Eindelijk weer een aflevering in de gruwelserie De verleden tijd van lijken!
De ondersteunende diensten waren het gevaarlijkst omdat ze van alles van je wilden. Hun toon was altijd bars en gebiedend. In hoog tempo stuurden ze e-mails: hoe vaak hebben we nu al niet gezegd dat u zo snel mogelijk via een nieuw internetformulier uw nevenfuncties moet opgeven. Sinds ook de secretaresses managers waren gaan heten, noemden ze zich ondersteuning, zaten in een apart, beveiligd gebouw, en vielen het personeel dat nog werkte lastig met hun dwingende geondersteun.
“Met veel trots”, zo begon de e-mail, “presenteert Bestuursondersteuning de definitieve Database commissies Geesteswetenschappen! Je hebt eerder al met een voorlopige versie kennis kunnen maken. Op 15 oktober starten de nieuwe termijnen van bijna alle leden van examencommissies, opleidingsbesturen, opleidingscommissies en toelatingscommissies. Een mooi moment om dit systeem te lanceren.
De database in het kort: een makkelijk zoeksysteem waarmee je alle commissiesamenstellingen, samenstellingen van Management Teams van instituten en studiecoördinatoren in de faculteit kunt oproepen. De database kent ook exporteermogelijkheden voor bijvoorbeeld groepen e-mailadressen. De afdeling Bestuursondersteuning beheert deze gegevens en werkt hiervoor samen met andere stafafdelingen.”
Hierna volgden nog enkele bullet points waarin een en ander door een de afdeling Bestuursondersteuning ondersteunende professionele tekstschrijver nogmaals kernachtig op een rijtje werden gezet, alsmede de oproep om “positieve ervaringen” met de database te delen met het aanspreekpunt van Bestuursondersteuning.
De gruwel sloeg Rie om het hart. Terwijl zij zelf, net als alle leden van hun veel te kleine vakgroep, lid was van minstens twee gremia (sommige vakgroepen hadden minder leden dan commissies, daar viel niets aan te doen, dat moest nu eenmaal van de wet), merkte ze ineens dat ze tijdens het lezen van de mail niet alleen zelf trots (‘dat heeft onze Bestuursondersteuning toch maar mooi bereikt!’) maar ook vreugde had gevoeld (‘In een keer alle e-mailadressen exporteren! Wat handig!’)
Zij zou toch ook niet langzaam maar zeker in een manager aan het veranderen zijn. Snel keek ze naar een foto van Klaas Heeroma. Viel het nog te keren?
Laat een reactie achter