De schoone Helena is nae veel zeylens met ’t schip ghekomen ter Sluys in Vlaenderen, ende sy heeft den schipper wel betaelt ende aen hem oorlof ghenomen ende is ghegaen nae een klooster daer kersten nonnen in woonden op tribuyt onder den heere vander Sluys. Ende als Helena ’t klooster naeckte, soo bestonden alle de klocxkens van selfs te luyden, waer af de nonnen seer verwondert waren ende gingen alomme uytsien. Soo saghen sy een vrouwe komen vande zeekant, ’t welcke Helena was, ende sy ginghen haer tegen met kruycen ende vanen ende ontfingense. ’t Welck Helena seer verwonderde ende seyde datse des niet weerdigh en ware. Ende de nonnen baden haer datse by hunlieden blijven wilde, dat Helena haer beloofde, ende ginck mede in hun klooster.

Daer sy soo lange bleef tot dattet de coninck Contabri vernomen heeft, die sijn boden zont in het klooster, datmen hem Helena seynde soude om sijn boele te wesen, “ende en deden sy dat niet, hy soude het klooster doen verbernen!”
     Ende als Helena dit verstaen heeft, dattet klooster in laste soude komen om harent wille, soo heeft sy terstont oorlof genomen aen alle de nonnen, die seer droevigh waren, ende is weder ghegaen nae de zeekant, daer sy een s[c]hip vont met kooplieden, dien sy om Godts wille badt dat sy haer doch mede voeren wilden, dat sy geern deden. Maer eylacen, korts als sy metten kooplieden inde zee was, soo ontmoete hunlieden een roofschip, diese vreesselijck bevochten, soo datse vande zeeroovers verwonnen ende ghenomen wierden, ende wierpen alle de kooplieden overboort ende en hielden niemant te lijve dan alleen Helena. Die nam den capiteyn in sijn schip, ende hy wildese houden voor sijn boel ende hy namse in sijnen armen ende kustense aen haren mondt. Ende Helena had daer geern teghen gheweest, maer ten mochte haer niet baten, want hy wildese terstondt verfortsen ende onteeren.
     Als dit Helena sagh, soo vielse voor den capiteyn op haer knien, hem biddende dat sy eerst haer ghebedt spreecken mocht, ’t welck haer den capiteyn consenteerde.