De landschapschilder

Om hem het looverkoor ruischt door ’t getwijg, en de
geurzoelt’ die slapen wilde in ’t zomerzongeblik,
moet dragen ’t lachgeluid door ’t kruid en ’t gras gestrik,
door ’t slingren van de winde om ’t riet, het nijgende.

Hoor! boven ’t veld, alleen in ’t ijle stijgende
verrijst in zijn gezang de zanger leeuwerik…
– Uit boomen hooggekruind die staan met staag geknik
valruischt het looverkoor om hém, den zwijgende.

– Zijn zinnen wondrend gaan als groote poorten open
als onder ’t galmgewelf van zijn begeerig brein
de oneindge wisselstroom in stuwend stroelgedein,

vol klank, vol kleur, vol geur, vol gloed komt ingeloopen…
– Hij wrocht. Hij wrocht naar wat zijn menschenmacht vermag,
en – vrome rookt zijn pijp in ’t gloren van den dag.

Edmond van Offel (1871-1959)

• Edmond van Offel: wikipedia • dbnl • schrijversgewijs • gazet van antwerpen
• Abonnees van Laurens Jz. Coster ontvangen iedere dag een gedicht per mail.