Iemand werkt ook in het weekeinde aan zijn monografie, in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken.

Door Marc van Oostendorp

“Weet je wat ook heel erg is!” zei de boomlange manager Sophie tegen haar college Femke. “Joop!”

Femke keek verbaasd op. De specialist middelnederlandse voegwoorden was weliswaar nooit in een manager veranderd, maar zij dacht dat iedereen het erover eens was dat dit niet per se erg was. Er moesten immers ook leidinggegevenen zijn op deze aardkloot en Joop was uitstekend geschikt voor die rol.

“Ik heb ontdekt”, zei Sophie gemelijk, “dat hij tegenwoordig ook in het weekeinde werkt aan zijn monografie.” Ze trok er een vies gezicht bij. Als modern letterkundige had ze nooit veel opgehad met dat gepruts aan het of en dat van enkele eeuwen geleden – wat zou dat nu eigenlijk over wat mensen echt beweegt? – maar sinds ze in een manager was veranderd, had ze zich niet meer over een en ander uitgelaten omdat zulks onprofessioneel was.

“Wanneer is dat boek eigenlijk af?”

“Femke! Begrijp je wel wat dit betekent! Een van onze leidinggegevenen werkt ook in het weekeinde aan zijn onderzoek! Straks krijgen we allemaal nog een burn-out!”

“Maar vindt Joop dat onderzoek niet gewoon leuk om te doen? Ik had eigenlijk de indruk dat dit zijn leven was.”

“Precies.” Sophies wenkbrauwen stonden als strepen aan de hemel. “Dat is toch vreselijk! We hebben met ons allen afgesproken dat we 40 uur per week werken, en dat we proberen binnen die tijd onze targets te halen. Als sommigen van ons nu ook in het weekeinde gaan zitten onderzoeken, dan komt iedereen onder druk te staan.”

“Ja,” gaf Femke toe, “ik voel me daar ook wel een beetje ongemakkelijk bij. Ik vind het ook niet leuk dat ik een groot deel van de week bezig ben met vergaderen en dan niet aan mijn onderzoek toekom, want dat vind ik natuurlijk ook veel leuker. Maar als ik dan aan Jan denk, voel ik me toch wel schuldig als ik in het weekeinde uitga met mijn vrienden.”

“Terwijl je je terrasje natuurlijk best verdiend hebt!” zei Sophie. “Wat denkt zo’n Jan wel! Dat hij nu eenmaal dicht tegen zijn pensioen aanzit en dus veel minder kans maakt op een burn-out betekent toch niet dat hij ons de les kan lezen, terwijl wij allemaal rapporten schrijven over de plaats van de universiteit in de samenleving?”