Iemand wil niet lullig doen, in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken

Door Marc van Oostendorp

De vergadering van de nieuwe redactie van het weblog GeWillig was al lekker op stoom gekomen. Sophie en Femke, de in managers veranderde medewerkers van Nederlands, waren weliswaar de initiatiefnemers, maar er bleek onder de jongere in managers veranderde medewerkers van de universiteit een breed gedeeld gevoel te zijn dat zoiets er moest komen.

Al waren de bloggers het nog niet over alles eens.

“Wanneer gaan we de lucht in?” vroeg Lucy, een jonge vrouw met stekeltjeshaar, die bezig was met een project over het werk van Una L. Silberrad, waar niemand het fijne over wist. “Ik begrijp dat we het logo en het manifest al hebben, dus zal dat neem ik aan wel heel snel zijn.”

“Hoho”, sprak Bob, een jongen met een grote bril die promovendus was bij kunstgeschiedenis en die het op zich had genomen om de ‘sociale media’ te beheren (“Ik zit zelf toch al op Twitter”). “Niet zo snel, he. We moeten ons niet door de neoliberale sfeer op deze universiteit laten opjagen. De komende maand is het nog vakantie, en in september moet ik een college geven. Misschien is het ’t beste om met kerstmis te beginnen?”

Hij keek op zijn telefoon, als teken dat hij nu klaar was met praten.

“Het is misschien goed om eerst wat publicaties op te sparen,” zei Sophie instemmend, “zodat we niet meteen een gat laten vallen als een van ons het te druk heeft om iets te leveren. We zijn met acht redacteuren, dus Femke en ik dachten: als we nu een keer per week een stuk plaatsen, moet ieder van ons ongeveer een keer in de twee maanden iets leveren. Dat kan iets van jezelf zijn, maar het mag ook een door jou aangeleverd artikel van iemand anders zijn.”

“Ik vind dat toch wel een beetje raar”, zei Lucy. “Een keer per twee maanden een stukje van 500 woorden schrijven, daar raak je toch niet echt overspannen van?”

Bob zuchtte. “Daar hebben we het nou. Dat is die vreselijke rechtse ideologie die hier over de campus waait. Alsof we niet ook een enorme publicatiedruk hebben. En ons onderwijs. En vergaderingen. Ik wil niet lullig doen, maar als we dit doortrekken, dan zitten we zo bij Trump.”

Iedereen zweeg vol ontzag over dit inzicht in de internationale politieke verhoudingen.