Sombody has so many research ideas, in ons managersfeuilleton De verleden tijd van lijken.

Door Marc van Oostendorp

Rie had niet geweten of ze iets mee moest nemen naar het vliegveld nu ze Marilena, de Amerikaanse, nieuwe hoogleraar van de afdeling, moest ophalen. Marilena had besloten om, nu ze de baan gekregen had, rechtstreeks naar Nederland te komen vanaf de kleine campus in Vermont waar ze tot op dat moment had gewerkt.

En ze had Rie gevraagd om haar op te komen halen. Rie dacht dat dit was omdat zij de enige was die Marilena kende – ze werkten allebei aan de geschiedenis van de neerlandistiek -, maar helemaal zeker wist ze het niet. Marilena had gezegd dat ze everything aan Rie te danken had en dat ze niet wist hoe ze haar dankbaarheid moest uiten. Dus daar wachtte Rie dan maar op.

Twee minuten nadat volgens de schermen Marilenes vlucht geland was, stond de nieuwe hoogleraar al buiten. “It’s sooooo great to see you!” riep ze opgewekt, terwijl ze haar rugzakje over haar schouder slingerde. “This is going to be such a great time!”

“We gaan met de trein”, zei Rie verontschuldigend. “Met de auto was het niet te doen.” “Oh, I love trains!” riep Marilena. “And those in your country are always right in time!” Ze had een parfum op dat sterk geurde naar kaneel, en ze knipperde nadrukkelijk met allebei haar ogen tegelijkertijd. “It is so great to now be a member of your Department for a while! I look forward to interacting with you guys! I have so many research ideas!”

“Maar je wordt wel hoogleraar, he,” zei Rie. “Je moet veel besturen. Joop en ik gaan dat niet voor je doen, en de anderen zijn in managers veranderd, dus die hebben geen tijd.”

“How I love you guys!” riep Marilena. “Always worried about everything.” Uit de kleine rugzak die ze had, haalde ze een dik boek met een harde kaft. Power, Capital and Dutch Studies in the 19th Century. The Exploitation of Cultural Capital by Arie de Jager, stond erop. “This is my latest volume”, zei ze, en wees op haar naam die ook nog op de kaft paste. “It’s a small token of my gratitude.”

Ze overhandigde Rie het boek. Samen liepen ze naar het stationgedeelte van het vliegveld. De trein die hen rechtstreeks naar de universiteitsstad zou brengen stond al op ze te wachten.